In de tuin staat de witte magnolia uitbundig te bloeien. De knoppen kwamen uit op vrijdag, de eerste dag dat we binnen bleven, en nu staat ze weelderig te pronken, giftig en trots. We kijken naar haar van achter het raam. Mijn vriend zegt: als je ooit een boek over deze periode schrijft, zet je die magnolia op de voorkant.

Pathetiek

Ik draai bijna iedere dag de soundtrack van de film Little Women, niet omdat die muziek nou zo goed is, maar de laatste keer dat ik echt buiten was ging ik naar die film en was ik gelukkig en vrij.

Iedere dag zijn er momenten die we in ons mentale crisislogboek opslaan. Ons oudste kind Ezra, die roerloos in de vensterbank staat en stilletjes naar buiten staart, handen op het raam. Een kopje koffie op het balkon zonder het geluid van auto’s op de achtergrond, maar met een merel die kwinkeleert alsof zijn leven ervan af hangt. Het bedritueel met het vaste liedje voor de twee jongetjes, zachtjes gezongen, net als altijd, maar opeens is daar die scène...