De tuindeuren stonden open omdat door dat binnen blijven onze huid vliegtuigschraal dreigde te worden. De kinderen sliepen, de avond was lentekoud. Een huis verder begon iemand te klappen, toen nog iemand. Het leek daar even bij te blijven, maar al snel hoorden we hoe op de hoek van de straat een hele groep inzette. Eén vrouw schreeuwde daarbij als een ontketend dier.
Column
Quarantainelogboek: Het applaus klonk al, maar het ergste moet nog komen
Zoals zovelen zit ook schrijfster Sarah Sluimer nu binnen. Voor VN houdt ze een dagboek bij. Dit is deel twee. ‘Soms lijkt het alsof we ons nu al naar het einde willen haasten: het louterende applaus, de catharsis, de bevrijding.’
