Dichter-schilder Hans Verhagen neemt straks de P.C. Hooftprijs voor poëzie in ontvangst. Een gesprek over dichten, dood en drugs. ‘Ik ben geworden wie ik ben door wat ik gebruikt heb.’

Hans Verhagen voelt zich vanavond zichtbaar niet op zijn gemak, al zijn oude vrienden als Wim de Bie en Remco Campert naar zijn feestje gekomen. Campert leest in de Amsterdamse Balie als eerbetoon aan de P.C. Hooftprijswinnaar ‘De dichter’ voor: ’tenslotte verschijnt/ de gehavende engel/ maar vleugels nog intact/ de dichter Hans Verhagen’. De aanwezigen zijn onder te verdelen in heel jong – de dichters die in een belendend zaaltje een eerbetoon brengen aan Verhagen – en nogal oud: het publiek dat in de grote zaal luistert naar Verhagen zelf. De gesprekken in de pauze gaan behalve over poëzie of over Wim de Bie’s bekentenis dat Hans Verhagen hem heeft leren vliegen, ook over beginnende Alzheimer, korsetten, longembolie en overleden kennissen. De eeuwig jonge hippiedichter zelf, in kleurig...