<div class="wpg-element paragraph">
<p>12 oktober 2007</p>
<p>Vrijdag is altijd de moeilijkste dag. De eerste mensen gaan naar huis en jij moet nog een paar dagen. Ik steek een papier in de deur bij Dries zodat hij het scherm waarmee we het logo hebben gepresenteerd en een zware tas met catalogi die ik bij de balie voor hem heb neergezet, in de auto meeneemt naar Nederland. Later smst hij dat hij alles heeft gevonden. Heerlijk. Een lange dag voor de boeg hoofdzakelijk in het Rechtencentrum, twee etages boven de Ailantus stand in hal 6 en een paar keer op en neer naar hal 8. </p>
<p>Vroeger liep ik dat stuk eindeloos heen en weer maar dan had ik aan het einde van de dag geen benen meer over. Nu neem ik alle parfums en variaties daarop van alle mensen voor lief en doe alles met het pendelbusje. Je kunt sinds 11 september 2001 niet meer zomaar de Amerikaanse en Engelse hal 8 binnenlopen. Je tas wordt gecontroleerd. De laatste jaren was het bekijken wat nonchalanter geworden maar dit jaar moet alles open en wordt grondig doorzocht: zelfs je camera moet uit het etui en elke keer wordt mijn nietmachine uit het voorvak gehaald. Aanvankelijk vroeg ik mij af wanneer Frankfurt weer gewoon zou worden na deze ramp, maar nu is de controle normaal geworden. De onschuld is voorgoed verdwenen. De beurs die zoveel strijdende landen altijd heeft verbroederd staat niet meer los van de wereld. Veel van de jongere redacteuren weten niet beter en realiseren zich misschien niet eens meer de aanleiding tot de controle. Vreemd genoeg worden geen schoenen en jaszakken geïnspecteerd en dus stelt het uiteindelijk niks voor. </p>
<p>Het is een heerlijke dag. Vooral onder de Amerikaanse en Engelse agenten en redacteuren heb ik goede trouwe vrienden die me ook als freelancer hebben geholpen. Dat is ontroerend en ik voel me dankbaar jegens hen. Maar van dank willen ze niet weten. Ze zijn blij dat ik terug ben en we praten weer over boeken als vanouds. Ik merk dat ze opgelucht zijn dat het weer goed met me gaat. Het is fascinerend hoe je met mensen die je een of twee keer per jaar ontmoet een zo diepvoelende band kunt opbouwen. Will Schwalbe, vice president van Hyperion, ken ik het langste. Ik eet altijd met hem en zijn vriend, die mode-ontwerper is, als ik in New York ben. Elke keer ben ik verbaasd hoe slecht hij gekleed is en wat een vreselijke stropdassen hij heeft, maar hij heeft zo’n geweldige smaak qua boeken en qua mensen en qua inrichting van zijn huis. Je snapt er gewoon de ballen van hoe het werkt. </p>
</p></div>
<figure id="post-113453 media-113453" class="align-left"><img decoding="async" src="https://www.vn.nl/wp-content/uploads/2007/10/f45748fd-090b-45d9-bfd4-f6a21c0bf8bc_DonatichYale.jpg" alt="Donatich Yale"><figcaption>Donatich Yale</figcaption></figure>
<div class="wpg-element paragraph">
<p>Ik heb te weinig geluncht en vraag of ik de koekjes mag eten die in een schaaltje op tafel staan. Hij ziet het allemaal vriendelijk aan zegt al pratend over boeken die interessant voor mij kunnen zijn: <i>&#8216;go on, there is more where they came from&#8217;</i>. John Donatich van Yale University Press ken ik sinds het fellowship program in Jerusalem in 1999 en hij is een van de fascinerendste mensen die ik ken. Brede interesse, intellectueel en menselijk gezien. We wisselen plannen uit. Sommige dingen die ik voor Ailantus wil blijken aan te sluiten bij zijn plannen en we spreken af elkaar op de hoogte te houden. Mij zal het helpen zo nu en dan ruggespraak met hem te kunnen houden. Ook hier eet ik alles op wat er op tafel staat. Erg vullen doet het niet want het zijn hele kleine chipjes in de vorm van een kangeroe. Ik vraag John er een omhoog te houden zodat ik een foto kan maken. Ik heb nog nooit zoiets idioots gezien. Ik heb überhaupt nooit begrepen waarom mensen zich zo druk maken om de vorm van hun chips. Een collega van John ziet het zoutje en zegt: <i>&#8216;o wow crisps in the shape of England how fantastic&#8217;.</i> Als we haar uitleggen dat het kleine kangeroetjes zijn, kan ze er vreselijk om lachen. Ik troost haar met de opmerking <i>‘that it is very Yale to believe that there are crisps in the shape of England’.</i> Hierna kan ik eindelijk snel een kop thee kopen. </p>
<p>Gelukkig krijg je tegenwoordig niet meer een blauwe plastic statiegeldmunt die je dan later moet inwisselen voor een euro. Dat hebben ze afgeleerd, veel te onhandig. Er is dus vooruitgang. Ik loop al muesli etend even rond en kom terecht in de Moleskine stand. Het zijn van die zwarte mooie boekjes met een vertikaal elastiek. In prachtige vitrines liggen de schitterendste kunstenaarboekjes die je met handschoentjes aan moet bekijken. Heerlijk. Veel schrijvers gebruiken deze boekjes als hun notitiebloknotes. David Mitchell heeft er een hele serie van die hij zeer systematisch inricht. Hij nummert alle pagina’s en houdt voorin een paar pagina’s vrij zodat hij daar een soort inhoudsopgave kan maken. Ik heb zijn aantekeningen voor zijn nieuwe boek mogen bekijken en het water liep me in de mond. </p>
</p></div>
<figure id="post-113453 media-113453" class="align-center"><img decoding="async" src="https://www.vn.nl/wp-content/uploads/2007/10/ed605fe3-de9e-46dc-bcaf-22b4bcc75943_Moleskine.jpg" alt="" border="></figure>
<div class="wpg-element paragraph">
<p>Ik vraag of ik foto’s mag maken voor mijn blog en krijg een mooie Italiaanse mevrouw achter mij aan die wil weten wat de website is. Ze is helemaal trots dat ik er kort over wil schrijven. Ik ga langs bij Alida Potgieter uit Zuid-Afrika die ik al jaren ken van de e-mail maar nooit eerder ontmoette en als oude vriendinnen omhelzen we elkaar. Er zit een prachtige zwarte (misschien wel bruine, maar ik zie het verschil nooit) collega in de stand tegen wie ik prompt Engels praat maar ze antwoordt mij in perfect Nederlands en beschaamd houd ik mijn mond. Van daar maar mijn laatste afspraak van de dag: Oli Munson van het Londense agentschap Blake Friedmann. Hij heeft een nieuwe Duitse collega Turid (wat een vrouwennaam is) en we beginnen geanimeerd te praten over het feit dat hun auteur Indra Sinha, die ik bij Querido heb uitgegeven destijds, genomineerd is voor de man Booker Prize. Carole Blake is aan de telefoon en als ze neerlegt is ze helemaal opgewonden: ze heeft Stella Maris, Joseph O’Connors magnum opus so far, aan Kroatië verkocht. </p>
</p></div>
<figure id="post-113453 media-113453" class="align-center"><img decoding="async" src="https://www.vn.nl/wp-content/uploads/2007/10/5eef7a4c-0697-4467-8049-8ce681564aa5_Isobel.jpg" alt="Lidewijde met Isobel Dixon en Carole Blake"><figcaption>Lidewijde met Isobel Dixon en Carole Blake</figcaption></figure>
<div class="wpg-element paragraph">
<p>Voor bijna geen geld natuurlijk, maar ze is enorm opgetogen dat een dergelijk klein land toch voor een dergelijk mooi boek gaat. Ik vind het mooi dat je nog zo blij kunt zijn over zoiets betrekkelijk kleins als al jaren zo succesvol bent in je werk en zo bij allerlei grote organisaties betrokken bent. Dat ontroert mij ook. Isobel Dixon is inmiddels bij ons aangeschoven, ook van hetzelfde agentschap. Haar gedichten zijn onlangs prachtig uitgegeven en Carole besluit dat we allemaal iets hebben te vieren. Ze gaat sekt halen en komt terug met twee flessen. Carole kun je om een boodschap sturen. We drinken op Ailantus en Carole vertelt me dat Dries haar vroeg hoe wij elkaar kennen. Carole vertelde enthousiast dat ik haar had gewezen op een van de beste schoenontwerpers die ze kent, van wie ze prompt heel veel schoenen heeft gekocht, Jan Jansen, en dat Dries zei: dat is niet helemaal een antwoord op mijn vraag. We kunnen er hartelijk om lachen, natuurlijk. </p>
<p>Persoonlijk en zakelijk loopt altijd door elkaar. Dan komen de verhalen los. Carole vertelt over een Duitse vertaling hoe het einde van een boek van <i>‘he got his rod and went to the lake’</i> werd vertaald als ‘hij haalde zijn geweer en ging naar het meer’ zodat gesuggereerd werd dat iemand zelfmoord ging plegen, terwijl hij alleen maar ging vissen. Ach ja, zegt ze, en die vertaler was een veroordeelde moordenaar die levenslang had. Nou, zegt Lolies van Grunsven van Nieuw Amsterdam nuchter, die heeft dan lekker ruim de tijd voor zijn werk. Ja, zegt Carole lachend <i>‘he never missed a deadline in his life’</i>. Naar aanleiding van de naam Ailantus komen we te spreken over namen van agentschappen. A.P. Watt, is genoemd naar meneer Watt, inmiddels wijlen. David Higham, idem idem. Ik had toevallig ontdekt waar de naam A.M. Heath vandaan kwam. Carole denkt van een meneer Heath, maar nee, de naam is bedacht door het lesbische stel dat het agentschap oprichtte aan het begin van de twintigste eeuw. Bill Hamilton die het nu runt vertelde het mij met veel smaak. </p>
<p>Twee waanzinnig alternatieve vrouwen met kortgeknipte haren in prachtige herenkostuums met stropdassen. <i>‘Very Bloomsbury’</i>, zei ik. <i>‘Indeed’</i> zei hij. Ik vond het een schitterend verhaal. Carole wil het eerst niet geloven maar realiseert zich later dat ik het niet uit mijn duim heb gezogen. Als de flessen leeg zijn en omgeroepen is dat de beurs gaat sluiten nemen Lolies en ik een taxi naar het huis van Peter Sillem, nonfictie uitgever van Fischer Verlag, die elk jaar op donderdag wijn en soep serveert in zijn huis. Ik vind dat Lolies het huis even moet zien met een heerlijke boekenkast met planken die tot hoog in het puntdak doorlopen. We kletsen snel met wat mensen en verdwijnen dan naar een restaurant in de buurt om even goed te eten. Op alleen soep komen Lolies en ik de avond niet door. Ik drop Lolies na het eten bij de Frankfurter Hof waar iedereen weer buiten staat te roken en rijd door naar het hotel. Het restaurant is donker, de bar ligt er verlaten bij. De beide computers zijn onbemand, zelfs achter de balie staat niemand. Zacht hoor ik ergens een televisie. Ik ga door een lege hal naar de lift. Een beetje katerig einde aan een mooie dag. Morgen een laatste volle dag en dan zondag opruimen en klaar. Ik heb schone lakens gekregen, alsof het hotelpersoneel een beetje met mij meevoelt. Lekker.</p>
</p></div>


Gerelateerd