Journalisten in Rusland weten dat ze op hun hoede moeten zijn: de grenzen van het kader waarbinnen ze zich kunnen bewegen zónder gearresteerd te worden zijn voor hen onzichtbaar, maar voor Poetin duidelijk zat. En het Kremlin heeft altijd het laatste woord.

Zoals eskimo’s 100 woorden hebben voor sneeuw (niet waar, toch leuk), heb je als Russische journalist al snel 100 manieren om te zeggen wat wel en niet mag: de onzichtbare grens, de rode lijn, de dubbele lijn, de richtlijn… Dat is, even samenvattend, de redactionele lijn. De meeste Russische journalisten die niet voor staatsmedia werken voelen zich in hun dagelijkse werk over het algemeen vrij. Er worden kritische opiniestukken en diepgaand onderzoek gepubliceerd over Poetin en zijn regering. De afgelopen jaren is waren zelfs staatsmedia van tijd tot tijd kritisch.

We wisten wel beter: RBC had de befaamde onzichtbare grens overtreden.

Maar op een dag sta je als journalist opeens met je rug tegen de muur: je bent een...