Wat leest een literair criticus eigenlijk op vakantie? Eindredacteur Marleen Slob vroeg het Jeroen in een nieuwe aflevering van onze Republiek der Letteren-podcast. Naast vakantieliteratuur bespreken Jeroen en Marleen uiteraard Oek de Jong, maar ook de eerste Nederlandse serie voor Amazon Prime (Renaissanceman Jeroen leest en ziet werkelijk alles) en het ontbreken van Ilja Leonard Pfeiffer en Arnon Grunberg op de longlist van de Bookspot Literatuurprijs (waarvan Jeroen in de jury zit, hoe ‘verschrikkelijk’ dat werk ook is).
‘Maar het ergerde hem toch weer: dat precieze, dat gewetensvolle, dat strikte.’ Dat zinnetje uit Oek de Jongs nieuwe roman Zwarte schuur staat op pagina 388, zo’n honderd bladzijden verwijderd van het slot. Al die tijd zat ik erop te wachten. Niet met betrekking tot de verhaalinhoud: Zwarte schuur is ondermeer een huwelijksroman en dat zinnetje geeft de blik weer van de door schuldgevoel en smeulende drift bevangen schilder Maris Coppoolse op zijn echtgenote Fran. Het verhaal begint met hun amoureuze impasse, schakelt geruisloos terug naar eerdere tijden die Maris tot de getroebleerde ziel hebben gemaakt die hij is, om na een kleine vijfhonderd pagina’s verlossing te brengen: blijven ze bij elkaar of niet? Onderwijl heel veel ‘roerloos staren’, elkaar niet aanraken en zwijgen, broeierig zwijgen. ‘Ze zwegen. Dat hadden ze geleerd: zwijgen als de agressie opvlamde.’
