* 2014 *
in Nederland mochten we ons de laatste maand van het oude jaar dan bezighouden met het gelegenheids- of gezelligheidsracisme van entertainer Gordon, Frankrijk kwam de eer toe de laatste dagen van 2013 het hoofd te breken over het mogelijke racisme van een voetballer. En het was meteen al niet gezellig. De Franse spits Nicolas Anelka, spelend in de Engelse Premier League, maakte na een winnend schot een enigszins spastische geste. Commentatoren moesten het voor niet-Fransen vertalen: dit was nu de quenelle, het gebaar dat in zwang was gebracht door de Franse komiek… eh… politieke activist&#8230; Dieudonnée M’bala M’bala, en het stond voor: fuck the system, in het bijzonder de Franse regering; voor Vrijheid van Meningsuiting, en dus ook voor: fuck the Jews of althans het zionisme, of althans de zionistische Joden. Verlegenheid en verwarring alom. Voetballer Anelka verklaarde dat hij zijn doelpunt enkel had opgedragen aan zijn goede vriend Dieudonnée en daarmee uit, maar daarmee was het verhaal helemaal niet uit, want Dieudonnée staat in Frankrijk nu juist bekend om zijn hartstochtelijke antisemitisme. De komiek noemt het beest soms direct bij de naam – zoals in zijn film met de simpele titel L’antisémite – maar meestal toch wordt ‘de Joodse kwestie’ gehuld in het zondagse gewaad van het antizionisme. In 2009 nog deed Dieudonnée een poging verkozen te worden in het Europese Parlement met een fractie die zich tooide met de fantastische naam ‘Anti-communitaristische en antizionistische Partij’. Dat werd geen succes, maar het gebaar dat Dieudonnée verzon wel: de quenelle. Instructie: ga staan, leg uw linkerhand op uw rechter schouder en houdt de rechterarm gestrekt langs uw rechterbeen. Het is de ondergrondse Hitlergroet, negentig graden naar beneden gedraaid. Een intiem gebaar dat je besmuikt in gezelschap kan maken zonder boven het maaiveld uit te steken. Het is het perfecte grapje dat je kan delen op de ‘sociale media’, en het is volmaakt ambivalent. Jij, een antisemiet? Nee, gewoon tegen het systeem. Alleen de vaste aanhang weet natuurlijk dat Het Systeem volledig in handen is van Joden en andere Zionisten.
Nogmaals, sinds ik me in deze zaak verdiep, knijp ik mijn handen dicht met onze Gordon.
Dieudonnée is een mulat, zoals de Fransen het zo ezelachtig noemen. Vader Frans, moeder Kameroens. Hij werd in de jaren negentig bekend als komiek, vormde een duo met Elie Semoun – de mulat samen met de Jood, links Frankrijk raakte ontroerd door zoveel saamhorigheid. Dieudonnée stond voor een warmbloedig antiracisme, hij steunde de asielzoekers zonder papieren (de sanspapiers) en kwam op voor de rechten van moslims. Keurig, geëngageerd, betrokken – de ideale linkse Franse kunstenaar.
Maar steeds vaker stuitte Dieudonnée op de grenzen van de zogenaamde vrijheid van meningsuiting. Wilde hij een film maken over de zionistische invloed, dan kreeg hij geen geld van het Franse filmfonds, met aan het hoofd: een Jood, snapt u. Wilde hij de ‘pornografische herinneringsmachine’ hekelen die de Holocaustherdenking was, kreeg ie weinig handen op elkaar. Dieudonnée zocht nieuwe vrienden en vond ze korte tijd bij het Front National – vader Le Pen sprong ook niet omzichtig met Joden om – maar ja, daar waren ze weer tegen de islam, en dat was dom. Want voor Dieudonée werd het een uitgemaakte zaak dat juist de Joden zich altijd tegen de moslims hadden gekeerd, en trouwens tegen alle zwarten: zie de geschiedenis van de slavenhandel, waarvan ‘90% in Joodse handen’ was.
Een nieuwe vriend verscheen, Alain Soral, een oud-marxist, een intellectueel, iemand die het altijd opnam voor de ‘Verworpenen der Aarde’ zoals de Fransen dat sinds Fanon pathetisch noemen. En deze Soral, die ook de zwaai had gemaakt van extreemlinks naar extreemrechts (les extrêmes se touchent) schreef over de ‘psychopathologie van het Zionisme’. Een voorbeeldje: ‘Als je aan zo’n Zionistische Jood vraagt: “Hoe komt dat toch, dat jullie je al zo’n 2500 jaar overal en nergens vestigen en er altijd binnen 50 jaar weer uitgetrapt worden? Denken jullie nooit eens: dat ligt aan ons?” – dan krijg je nooit een antwoord.’
Dieudonnée had de lijn te pakken. Hij gaf een interview aan de Iraanse staatstelevisie, waar ‘volop vrijheid van meningsuiting heerst’, want antizionisme? Geen probleem. Zo werd de linkse lieveling de ultieme alchemist; hij weet van racisme antiracisme te maken. Goud in handen. Deze antiracist is toevallig alleen tegen Joden (die vormen toch geen ras?). O, wat gaan we in heel Europa nog een plezier beleven aan de quenelle, deze handzame versie van de Umwertung aller Werte, voor boze straatschoffies verklaard.
Nee
stephan.sanders@vn.nl

Gerelateerd