Column

‘Wat voelen we, Lara?’
‘BOOS.’
‘En waarom voelen we ons zo, Lara?’
‘BOOS.’ 
‘Nee, Lara. Vertel even waarom je net je speeltjes tegen de muur hebt gegooid. Is het omdat je boos bent op papa?’
‘BOOS.’
‘Ja. Maar weet je nog Lara: we leren vertellen waarom we dingen voelen. Ben je boos omdat papa zei dat je niet meer mag spelen en direct in bad moet?’
‘BOOS.’ 
Ik zit in Schotland, in het huis van twee goede vrienden. Omdat ze allebei psychiaters zijn, zijn ze onder de (volgens mij nogal hilarische) veronderstelling dat ze hun driejarige kunnen leren te vertellen wat ze voelt. 
Deel van de opvoedtechniek is ook dat hun dochter gelimiteerde tablet-, telefoon-, beeldscherm- en suikerinname krijgt. Doel: dat je kind enigszins beheerst blijft zodat jij door kunt met je leven. 
Ik vraag mijn vriend of zijn opvoedmethodiek volgens hem werkt. ‘Eerlijk gezegd, Nina’, zegt hij, terwijl kleine Lara inmiddels naakt en gillend door het huis rent (‘BOOS! BOOOOOOS!’) en hij met vermoeide ogen met een handdoek wacht totdat ze terugkomt, ‘werkt het voor geen ene reet.’ 
Flash forward naar Suriname: ik zit achter in de chaosauto van mijn lievelingsnicht. Ze rijdt haar drie kinderen door Paramaribo, in een soort omgekeerde wereld van de opvoedtechnieken van mijn Schotse psychiatervrienden: van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat worden de tablets met Baby Shark aangezet, de girls van vijf en acht praten alleen nog maar in een veramerikaanst Engels, en ze krijgen gemiddeld drie liter cola per dag. 
Hun broertje van drie krijst gillend van vreugde met ze mee. Totdat een van zijn zusjes hem uit zijn stoeltje duwt en hij haar een klap op haar hoofd geeft. ‘STOPPEN!’ roept mijn nicht woedend van achter het stuur. ‘Waarom zijn jullie zo BOOS??!!’ 
Met of zonder tablets, met of zonder sugarrush, met of zonder ChatGPT en social media: probeer maar eens aan een driejarige te leren wat emotieregulering is. 
En bij nader inzien is dat misschien niet eens des peuters: probeer maar eens aan een veertigjarige te leren wat emotieregulering is. 
Emoties reguleren is geloof ik ook helemaal niet wat wij als mens per se zouden moeten leren. Het belangrijkste wat wij zouden moeten leren, is juist onze emoties niet reguleren; om ze er te laten zijn, zodat we in godesnaam weer een beetje in contact komen met wat we voelen. Juist in deze door beeldschermen ingegeven freaking enge systemen en zachtheid onderdrukkende ‘meningen’-maatschappij. 
Het onderdrukken van emoties is de grootste grove schending aan de mensheid die deze ‘ontwikkelde wereld’ ons heeft gegeven. Maar we worden gedwongen onze emoties in de grip te houden, want anders rennen we straks ALLEMAAL net als kleine Lara naakt door de kamer, uit dolle pret OF uit woede, omdat we ‘niet naar bed willen’. En zo kun je geen vergadering leiden of een parlement kiezen. 
Maar wij als volwassenen willen alsnog niet naar bed. Wij staren naar schermpjes tot diep in de nacht. Wij rebelleren op peuterachtige wijze. Wij zeggen een ingewikkeld, woordeloos BOOS!! tegen onze ouders, tegen het systeem, tegen de buurman. Het onderdrukken van BOOS is dat wat ons nekt. Godzijdank KAN je dat gewoonweg niet onderdrukken als je drie bent. 
Dus ren lekker naakt door de kamer en roep met de peuter in jou: ‘BOOS.’

Samenleving