Een meisje, ongeveer een jaar of zeven, met staartjes verspreid over haar hoofd, wijst op een boterham. Appelstroop, alstublieft. Op de tafel voor haar liggen twee schalen met volkoren boterhammen, kaas, ham, smeerkaas – en appelstroop dus. Erachter drie vrouwen, drie vrijwilligers, die elke dag om kwart voor acht ‘s ochtends op basisschool OBS Holendrecht, Amsterdam-Zuidoost, samenkomen om de broodjes te smeren. Voor kinderen die niet ontbeten hebben. Dus ook vandaag, op een koude dinsdag in februari. Elke dag twee schalen vol, elke dag gaan ze op.
Nederlandse kinderen zijn niet te dik (zolang ze uit de juiste buurt komen)
Nederlandse kinderen bewegen steeds minder, klinkt het vaak. Het aantal kinderen met obesitas zou zijn verdubbeld. Maar is dat ook echt zo? Worden Nederlandse kinderen steeds dikker, ongezonder en bewegen ze steeds minder? Of schuilt er achter alle goedbedoelde waarschuwingen een veel groter probleem? ‘Er zijn wijken waar 1 op de 4 kinderen te zwaar is. En wijken waar dat 1 op 10 is.’
