In 2013, twee jaar voor haar dood, sprak ik de acteur Ellen Vogel. Ze was toen net 91 geworden. Oud, maar geen kroonjaar. Ik mocht haar interviewen zonder dat daar een concrete aanleiding voor was: het journalistieke haakje ontbrak.

Ik hou erg van interviews zonder haakje, zowel om te lezen als om te schrijven. Het is een verademing als iemand een keer niets te verkopen heeft, geen boek, geen film, geen politiek stokpaardje of een lekker tegendraadse mening over een actueel onderwerp.

Bang voor van alles

In het jaar dat ik Ellen sprak, had ik veel last van paniekaanvallen en ik kreeg er eentje net voor mijn afspraak met haar. Perfect timing, zoals altijd. De aanvallen zijn ook steeds hetzelfde sinds de eerste keer, twintig jaar geleden in de tram, halte Weteringcircuit in Amsterdam.

Ik werd bang voor van alles: enge mannen, fietsen en auto’s die zonder zichtbare bestuurder in een berm stonden, reizen met het vliegtuig.

Na een dag studeren op de economiefaculteit was ik om tien...