‘De jaren lijken te zijn vergleden als een luchtspiegeling. Zoveel beelden, details, gesprekken en woorden zijn verdampt uit mijn brein. Zoveel verrukkelijks, zoveel verdrietigs of waardevols is verzand in vergetelheid. Mooi woord: verzand. Zand stuift eroverheen. Een enkel obstakel biedt weerstand, blijft nog korte tijd boven het oppervlak, wordt een zandheuveltje, verliest zijn contouren. Weg.’

Inez van Dullemen (1925) is zeventig als zij deze sombere gedachten in haar dagboek noteert. Ze gaat dan gebukt onder een writer’s block: ‘De krachtsinspanning, het hele proces van het schrijven wordt me te zwaar.’ Zij is bang dat het gedaan is met haar inspiratie en creativiteit. Wellicht staat haar binnenkort te wachten wat zij vreest: het lot van haar bejaarde ouders, die hun individualiteit en waardigheid verloren in verpleegtehuizen. Daarover schreef zij in 1976 de kroniek Vroeger is dood, haar meest succesvolle boek.

‘Mijn vader en moeder hadden nooit voorzorgsmaatregelen willen...