Elon Musk verkocht in november een sloot van zijn Tesla-aandelen. Dat ging zo. Eerst twitterde Musk − uiteraard. ‘Er is een hoop gedoe over “niet gerealiseerde winsten”,’ aldus de Tesla-plutocraat. ‘Dat ze een manier zouden zijn om belasting te ontwijken. Dus ik stel voor om tien procent van mijn Tesla-aandelen te verkopen. Mee eens?’ Het antwoord van Musks volgelingen volgde al snel: ja, verkopen die handel.

Een krappe week later was de transactie een feit. Vijf miljard euro aan Tesla-aandelen had zich een weg gebaand op de financiële markten, talloze media namen het nieuws over, er was, zoals dat gaat, ophef, en Musk was − opnieuw − de excentrieke Silicon Valley-magnaat die zijn bedrijf via Twitter runt. O ja, én er was belasting betaald over ongerealiseerde winsten. Hoera! Toch?

‘Het is een beetje de koning die zijn onderdanen vraagt wat te doen, hè?’ merkt Marlene Engelhorn op vanaf de andere kant van een brakke Skypeverbinding die ze wijt aan de...