Het aantal mensen dat het moeilijk vindt om nog rustig naar het binnen- en buitenlandse nieuws van het Journaal te kijken neemt hand over hand toe. Het wordt te veel voor ze. De veel geroemde en gewenste ‘verbinding’ tussen mensen bestaat uit crises, demonstraties, protesten, acties, oorlogen, opwarming, bosbranden, straatgeweld, orkanen, stikstof, hitte records, overstromingen en vluchtelingen, steeds meer vluchtelingen en asielzoekers. Het is een opstapeling van ongekende schaal aan het worden.
Jan Drost, de schrijver en filosoof van het optimistische boek Dit is niet het einde over hoe nog een goed leven te leiden in de 21e eeuw, denkt bij het horen van die sombere berichten dat zijn hoofd iets weg heeft van zo’n glazen bol die je moet schudden om het te laten sneeuwen. Bij hem is die sneeuw een inktzwarte confetti: ‘Zodra ik probeer na te denken over de gigantische moeilijkheden van onze tijd begint de confetti te wervelen, tot het zwart is voor mijn ogen en ik niets meer zie, niet meer kan denken, noch spreken. Dan kan ik eigenlijk alleen nog huilen van woede, wanhoop en angst.’