Column

Na de gruwelijke jodenjacht door ‘jongens op scooters’ na de wedstrijd Ajax &#8211; Maccabi Tel Aviv in het centrum van Amsterdam buitelen landelijke politici over elkaar heen om hun woede en afschuw uit te spreken.
Geert Wilders sprak over een ‘pogrom’ en riep dat burgemeester Halsema moest worden ontslagen, Dilan Yeşilgöz had het over ‘puur tuig, pure jodenhaat’, staatssecretaris voor Participatie en Integratie Jurgen Nobel, van wie nog nooit iemand had gehoord, verklaarde dat Nederland een ‘groot integratieprobleem’ heeft: ‘Je ziet dat ze voor een groot deel onze normen en waarden niet onderschrijven’. Waar hij die kennis vandaan had, over wie het precies ging en wat hij eraan ging doen zei de bewindsman er niet bij, behalve dat hij zou komen met een ‘Actieplan Integratie’.
In zo’n situatie zou je van een premier mogen verwachten dat ie niet alleen zijn terechte afschuw over het openlijke antisemitisme etaleert naar ook oproept om met zijn allen de joodse gemeenschap te beschermen, én verbindende woorden spreekt om verdere escalatie te voorkomen, zoals je dat van ieder mens met enig verantwoordelijkheidsgevoel zou mogen verwachten, dus ook van vertegenwoordigers van de islamitische gemeenschap. Maar dat lukte Dick Schoof dus niet.
Intussen kreeg via de sociale media ‘links’ weer de schuld van de mislukte integratie: de progressieve partijen zouden tijdens het theedrinken veel te lang hebben weggekeken en de integratieproblemen met de mantel der liefde hebben bedekt.
Het was opeens weer groundhog day, alsof we terug waren in de bange dagen na 11 september 2001 of de moord op Theo van Gogh in 2004, toen ook al werd gesproken over de ‘vijfde colonne’ van ‘de moslims’ die het land zouden ontwrichten en die – ja, daar was ie al – ‘onze’ normen en waarden niet zouden onderschrijven.
In werkelijkheid blijkt al decennia keer op keer uit grootschalig onderzoek dat integratie weliswaar een taai en tijdrovend proces is en dat kleine groepen raddraaiers zich misdragen, maar dat de integratie van grote groepen nieuwkomers in Nederland per saldo juist helemaal niet zo slecht gaat. Dat werd al in 2004 vastgesteld door een parlementaire onderzoekscommissie onder leiding van nota bene de rechtlijnige VVD’er Stef Blok, die er vervolgens vanuit zijn eigen partij van langs kreeg omdat hij niet riep dat de integratie totaal was mislukt.
Veertien jaar later, toen in een reeks vervolgonderzoeken van onder meer het Verwey-Jonkerinstituut dezelfde conclusie werd getrokken als door de Kamercommissie, riep dezelfde Blok, inmiddels minister van Buitenlandse Zaken, opeens dat de integratie was mislukt en ook niet kón lukken: ‘Een multiculturele samenleving waar een vreedzaam samenlevingsverband is, ik ken hem niet’. Zo gevoelig was de bewindsman kennelijk voor de retoriek van de nieuwe concurrent van de VVD, Geert Wilders.
<h5>gebeten hond</h5>
Intussen was het juist de PvdA – de afgelopen tijd weer de gebeten hond in het herlevende integratiedebat – die zich jarenlang het schompes werkte om niet alleen integratieproblemen te benoemen maar er ook iets aan te doen. Niet voor niets was het toenmalig PvdA-wethouder Rob Oudkerk die al in 2002 sprak over ‘kutmarokkanen’ – waarna hij het er snel met Job Cohen over eens was dat het wel ‘onze kutmarokkanen’ waren.
Het was PvdA’er Hans Spekman die als wethouder hard optrad tegen de overlast van Marokkaanse jochies in de Utrechtse volkswijken, en er jaren later als PvdA-voorzitter in Vrij Nederland voor pleitte de straatschoffies die zich misdroegen te ‘vernederen voor de ogen van hun eigen mensen’ door ze in een overalletje papier te laten prikken in hun eigen wijk omdat reguliere straffen alleen maar statusbevestigend zouden werken.
<blockquote>Pak de daders van het antisemitische geweld aan, maar gebruik niet te snel grote woorden: daar schieten we niets mee op.</blockquote>
En het was Felix Rottenberg, eveneens oud-PvdA-voorzitter, die zich onder meer met Vrij Nederland-journalist Margalith Kleijwegt, auteur van het spraakmakende boek Onzichtbare ouders, vanaf 2005 jarenlang sterk maakte tegen de verloedering van zwarte scholen, zoals het Calvijn College in Amsterdam-West.
Dan was er nog oud-politieman Ahmed Marcouch, die als stadsdeelvoorzitter in hetzelfde Amsterdam-West de straatjeugd zo stevig aanpakte – inclusief een corrigerende tik nu en dan – dat hij al spoedig bekend stond als ‘de sheriff van Slotervaart’, een houding die hij tegenwoordig ook als burgemeester van Arnhem laat zien.
En dan was er natuurlijk nog Ahmed Aboutaleb, die als wethouder in Amsterdam zijn eigen achterban na misdragingen met straffe taal toesprak en zich later als onverzettelijke burgemeester van Rotterdam geliefd wist te maken onder alle inwoners van de stad, van welke achtergrond ook. En dat alles zonder maar wat te roepen over de ‘mislukte integratie’ en zonder hele bevolkingsgroepen over één kam te scheren. Zo moeilijk kan het dus niet zijn.
Rabbijn Lody van de Kamp kwam van de week op de radio met een wijs advies aan de politiek: pak de daders van het antisemitische geweld aan, maar gebruik niet te snel grote woorden: daar schieten we niets mee op.

Samenleving