26 juni staat Fairouz (75) in Carré. Haar status in de Arabische wereld is met geen enkele artiest te vergelijken. ‘Wat Plato is voor de Grieken, is Fairouz voor Libanon.’
September 1994, miljoenen Arabieren zitten huilend voor de televisie. De Libanese zangeres Fairouz staat op het Martelaarsplein van Beiroet bewegingloos voor een menigte van veertigduizend mensen. De handen houdt ze strak langs haar lichaam. Ze zingt het nummer ‘Li Beirut’. Meer dan 125 miljoen mensen volgen het via de televisie. Het is sinds 1975, toen de oorlog begon, de eerste keer dat Fairouz weer een openbaar optreden geeft. Niet één keer richt ze het woord tot het publiek. Geen woord over de oorlog. Toch markeert voor de meeste Libanezen niet de val van president Aoun in 1990 maar dit optreden van Fairouz het einde van de Libanese burgeroorlog.
Belachelijke bedragen
‘Dennoch ist die Karriere von Fayruz mit den Rahbanis einzigartig,’ concludeert onderzoekster Ines Weinrich in haar boek Fayruz und die Brüder Rahbani, waarin ze een verklaring probeert te vinden voor de status van Fairouz. Weinrich behandelt de uniciteit van haar stem, het componeertalent van de gebroeders Rahbani, haar vele gezichten, de geschiedenis van Libanon en de bonte bevolkingssamenstelling van dat land. Ze wijst op de tegenstellingen die ze weet te verenigen. Ze bezingt Libanon op nationalistische manier maar vertolkt ook een groot-Arabisch gevoel, haar muziek is diepgeworteld in de volksmuziek, maar ze is ook modern en Europees.
Het unicum dat de artiest Fairouz is in Libanon – en eigenlijk in de hele Arabische wereld – is geen mythe. ‘Een zangeres met het aura van Fairouz bestaat in de westerse wereld niet,’ zegt Aziz Bekkaoui, ‘als Fairouz zingt, is er geen oordeel. Het doet er niet toe van welke etnische afkomst je bent. Hoe moet ik dat uitleggen? In Nederland kijken politici nu neer op kunstenaars en kunstenaars op politici. Als Fairouz zingt, zijn dat soort dingen verdwenen. Iedereen is verenigd in de ziel van Fairouz.’
Na de oorlog trad ze weinig meer op. Een paar keer per jaar duikt ze ergens op. Meestal op een groot festival in Beiroet of Damascus. Optredens verder weg zijn een zeldzaamheid. Als het gebeurt, wordt het podium een bedevaartsoord. In 1986 belegerde een grote menigte de Royal Festival Hall in Londen. Kaartjes waren op de zwarte markt meer dan duizend Britse pond waard, een record in die tijd. Bij een optreden in Caïro bracht ze de grootste menigte op de been sinds Oum Kalthoum en in Las Vegas kwamen de meeste mensen sinds Frank Sinatra.
Wil je dit verhaal verder lezen?
Wil je dit verhaal verder lezen?
Sluit je aan bij Vrij Nederland. Ons journalistieke werk krijgt pas waarde als we jou erbij betrekken. Daarom is jouw lidmaatschap niet zomaar een transactie. Je maakt ons werk ermee mogelijk, en je steunt met jouw deelname onze missie.
Om onze journalistiek te beschermen kun je Vrij Nederland niet incognito lezen.
Om onze journalistiek te beschermen kun je Vrij Nederland niet incognito lezen.
Sluit je aan bij Vrij Nederland. Ons journalistieke werk krijgt pas waarde als we jou erbij betrekken. Daarom is jouw lidmaatschap niet zomaar een transactie. Je maakt ons werk ermee mogelijk, en je steunt met jouw deelname onze missie.
Je reactie wordt geplaatst zodra deze is goedgekeurd. Je reactie is geplaatst.