Dit verhaal is ook te beluisteren. Hoofdredacteur Ward Wijndelts leest voor.
Een paar maanden geleden werd ik benaderd door een publieke omroep met de vraag of ik mijn correspondentenlicht kon laten schijnen over een nieuw programma, een documentairereeks over de duurzame toekomst van Europa. In de serie reist de presentator per trein door het continent op zoek naar oplossingen voor het klimaatvraagstuk.
Een van die afleveringen speelt zich af in Zweden, het land waar alle duurzame hoop op bleek gevestigd. In Zweden geen vuiltje aan de lucht, las ongeveer het draaiboek. Na een bezoek aan klimatologische rampgebieden in Oost- en Zuid-Europa, waar de milieucrisis werd beantwoord met de opening van nieuwe kolencentrales en de intensivering van de veeteelt, moest de treinreis door Zweden een wervelwind worden van rechtschapen mensen en dito projecten.
Het onderwerp ligt in mijn journalistieke straatje en Zweden is het land waar ik de keurig geasfalteerde weg inmiddels beter ken dan...
Je reactie wordt geplaatst zodra deze is goedgekeurd. Je reactie is geplaatst.
Verandering in aanbod is het enige dat werkt. De consument kiest slechts uit dat (schadelijke) aanbod. Overheden kunnen via tarifering ingrijpen. Niemand koopt onbetaalbare producten. Niets te blabla!
Fijn dat je dit deelt. Ik voel de frustratie en zie regelmatig vergelijkbare situaties om me heen. Aan ons de taak om daar doorheen te prikken, en ze te laten weten dat het niet oké is (en anders kan)
Mooi artikel, voel me zelf ook af en toe wel enigszins schuldig over mijn ecologische voetafdruk. Zo\’n artikel stimuleert mij om daar nog weer eens een extra tandje bij te zetten. Dank je wel daarvoor