Het leven van Doortje Smithuijsen (32) lijkt op dat van mij. We zijn ongeveer even oud, schrijven voor min of meer dezelfde kranten en tijdschriften, publiceren non-fictieboeken en storten ons op dezelfde thema’s: kapitalisme en technologie en hun invloed op ons dagelijks leven. Zo te horen houden we ook allebei van jazz, bedenk ik wanneer ik tegenover haar op de bank zit in haar appartement, en van lang uitweiden en dan vergeten welke vraag de ander ook al weer had gesteld.

Het grootste verschil tussen ons is dat zij een vrouw is en ik een man. Dat betekent, is me na het lezen van haar nieuwe boek Kapitalisme is seksisme weer ingeprent, dat vrijheid voor mij over het algemeen vanzelfsprekend is, en voor haar iets waarvoor ze moet vechten.

Na jarenlang het kapitalisme te hebben bestudeerd, koppelt Smithuijsen dat nu voor het eerst expliciet en zonder omhaal aan seksisme, een verwevenheid die ze intuïtief altijd al wel had aangevoeld, maar liever wegstopte. Ze deed alsof het er...