Jamal Ouariachi realiseerde zich tijdens het schaamtevol naar binnen schrokken van een Quarter Pounder, dat hij zich midden in de smeltkroes van de globalisatie bevond. Gewoon in de gemiddelde McDonald’s.

De bezigheid op locatie A eindigde rond 18 uur, terwijl ik op z’n vroegst om 19 uur op locatie B hoefde te zijn. Het kostte hooguit een kwartiertje om van A naar B te wandelen en daar ik vermoedde dat mij bij B geen volledige maaltijd te wachten stond, besloot ik de overtollige minuten te gebruiken om onderweg snel ergens iets te eten. Het kopstootje dat ik op locatie A had gedronken riep die kenmerkende alcoholische trek in vettigheid in mij op: ik dook de McDonald’s in.

Ik leid het wat omstandig in, want er kleeft veel schaamte aan zo’n bezoekje. De spijt begint eigenlijk meteen al bij het binnenstappen. En dan moet je nog bestellen. En met je zondige dienblad een plekje zoeken onder die akelige verlichting. Hopen dat je niemand tegenkomt. Zo snel mogelijk die Quarter...