‘Au!,’ roept Leo Wessel als hij voor de derde keer in nog geen minuut tijd een bebladerde tak tegen zijn neus krijgt. ‘Vroeger, toen ik nog een klein beetje kon zien, nam ik voor dit soort gevallen nog wel eens een tangetje of een heggenschaar mee en dan knipte ik die gevaarlijke takken zelf weg. Nu probeer ik maar gewoon te onthouden wat er allemaal boven de stoep hangt of uitsteekt, zodat ik er een volgende keer op bedacht ben.’