Dat de bevolking in de Randstad blijft groeien, terwijl de Limburgse krimpt, is jammer. Limburgse kinderen zijn namelijk vaak lief. Vaker lief dan Hollandse. Van Limburgse volwassenen weet ik het nog zo net niet, maar hun kinderen hebben ze goed opgevoed. Zelfs de pubers zijn beminnelijk. Nu maak je met een zachte g al snel een lieve indruk, maar dat blijft als ze hun mond houden. Ze kúnnen tenminste hun mond houden.

In plaats van steeds het woord te voeren, spelen ze bijvoorbeeld een instrument. Niet per se de eerste viool, maar in de Harmonie. Samen met anderen. Na schooltijd zie je ze door de heuvels rijden met blaasinstrumenten op hun rug. Tuba’s die groter zijn dan zijzelf. Zwijgen doen ze ook als ze in een processie lopen, met een wierookvaatje achter een oude man in een jurk. Ik hoor u denken. Ja, waren ze zestig jaar geleden maar wat minder lief geweest. De arme zieltjes. Het Sint Joseph daargelaten, hoeven we geen medelijden te hebben met de uitstervende Limburgers. Hun...