Interview

‘Sinds 7 oktober vorig jaar voel ik me beklemd in wie ik kan zijn en wat ik kan zeggen. Tegenwoordig heb ik vooral het etiket ‘moslim’ terwijl ik juist al heel lang een verbindende factor probeer te zijn tussen religieuze groepen. Ik wil een bruggenbouwer zijn, niet alleen een representant van de moslimgemeenschap.
Door de media word ik het afgelopen jaar vooral uitgenodigd in de rol van jongerenimam, en dan wordt verwacht dat ik de positie vertegenwoordig van de moslims in Nederland. Mijn eigen geloofsgemeenschap verwacht dat ik de pijn van de Gazanen nadrukkelijk verwoord, terwijl ik aan álle onschuldige slachtoffers denk van dit conflict. Ik ben ook voorzitter van het interlevensbeschouwelijke overleg dat de dialoog aanmoedigt tussen alle gezindten. Voor mij is elk mens uniek en mooi om te ontmoeten, ongeacht zijn geloofsovertuiging.
Ik word nu ‘een vijandknuffelaar’ genoemd. Ik ben me veel voorzichtiger gaan uiten. Ik wil mijn achterban niet van mij vervreemden want als ik geen achterban heb, wie representeer ik dan nog als imam? Ik probeer de polarisatie ook in mijn eigen gemeenschap het hoofd te bieden: ‘Jongens, ik begrijp jullie pijn, maar we zullen dit als Nederlandse maatschappij echt samen moeten doen, we zullen met elkaar moeten blijven praten ongeacht onze grote religieuze verschillen.’ Die jongeren kijken op Snapchat live mee met wat er in Gaza gebeurt, en raken alleen maar verharder.
<blockquote>‘Tijdens de inzamelingsactie mocht ik solidariteit tonen met alle onschuldige slachtoffers van dit conflict; niet alleen met die van een bepaalde groep’</blockquote>
Wanneer voelde ik me werkelijk vrij? Dat was tijdens de uitzending rondom de inzamelingsactie van Giro555 voor de slachtoffers in Libanon, Gaza, de Westelijke Jordaanoever, Israël en Syrië, vorige maand. Die dag kwamen representanten van verschillende godsdiensten samen om op te roepen tot medemenselijkheid. Ik mocht solidariteit tonen met alle onschuldige slachtoffers van dit conflict, en niet alleen met die van een bepaalde groep. Ik heb het initiatief genomen voor een interlevensbeschouwelijke stiltedienst op 7 oktober.
<img decoding="async" class="alignnone size-image_1280 wp-image-592562" src="https://www.vn.nl/wp-content/uploads/2024/11/vrijheidrs-4-kopie-1-1280x720.jpg" srcset="https://www.vn.nl/wp-content/uploads/2024/11/vrijheidrs-4-kopie-1-640x360.jpg 640w, https://www.vn.nl/wp-content/uploads/2024/11/vrijheidrs-4-kopie-1-1280x720.jpg 1280w" alt="Shamier Madhar" width="1280" height="720" />
Mijn uiteindelijke doel is begrip voor elkaar. Dat je als geestelijken respectvol met elkaar omgaat, ondanks de grote verschillen; verschillen waar je niet uit zult komen. Het gaat erom dat je samen kunt optrekken in deze versnipperde samenleving.
Ik ben opgegroeid in Spaarndam, een dorp van Hansje Brinker, naast Haarlem. Ik kwam daar met mijn familie uit Suriname toen ik 7 was. We zijn er zo goed opgevangen. Onze buren waren er echt voor ons. Mijn oma woonde al in Spaarndam, zij had ook met alle buren goede contacten. Zondag kwamen ze allemaal roti bij haar eten. Hoewel we moslim waren, deden we als kinderen op de katholieke basisschool mee met alle christelijke feestdagen. Op mijn negende begon ik in het weekend met mijn koranopleiding in Den Haag. Ik zag mijn vrienden alleen doordeweeks of als ik een keer thuis was in het weekend. Dan sprak ik gewoon in djellaba met ze af. Misschien was ik naïef, maar we hadden allemaal respect voor elkaar. Die mooie contacten, die vrijheid daartoe, die wil ook anderen meegeven.
Ook toen ik beroepsmilitair werd bij de Koninklijke Marine, voelde ik de vrijheid om te zijn wie ik was. Ik weet nog dat de sergeant ten overstaan van de groep zei: ‘Shamier, als iemand hier jou ooit een zwarte noemt, dan kom je bij mij. En dan weet ik ze te vinden.’ Hij zette de toon. Het was meteen een veilige plek. 
Ik heb als werktuigbouwkundige onder meer twee jaar meegevaren op het marinefregat Zr.Ms. Van Speijk. Tijdens die lange reizen kwam ik in aanraking met dominees en andere geestelijken aan boord. Met de rabbijn of pastor hadden we diepgaande theologische gesprekken. Prachtig! Ik heb daardoor zoveel meer geleerd dan wanneer ik in mijn eigen bubbel was gebleven. Dat was de reden om me in 2011 in Zoetermeer aan te sluiten bij een interlevensbeschouwelijk stichting die alle gezindten verenigt.
<blockquote>‘Net als ik spreken veel religieuze leiders zich in het openbaar niet meer uit. Terwijl we elkaars echte pijn moeten horen, moeten weten wat er daadwerkelijk speelt’</blockquote>
We hebben als geestelijk leiders in ons land nu dringend een veilige omgeving nodig. Zonder camera’s, zonder publiek, zodat we onder elkaar kunnen uiten wat op ons hart ligt, elkaars echte pijn kunnen horen, te weten komen wat er daadwerkelijk speelt. Zo blijven we in verbinding. Want net als ik spreken veel religieuze leiders zich niet meer uit in het openbaar.’
Shamier Madhar (1975) is jongerenimam en en voorzitter van het Interlevensbeschouwelijk Overleg in Zoetermeer. Hij werkt in de IT support voor Boskalis. Hij is getrouwd met Rashida Salarbux. Samen hebben ze vier volwassen kinderen.

Vrijheid