De afgelopen tien jaar kwam ik geregeld in Suriname, het land dat mijn ouders in 1975 hebben verlaten. Soms voor vakantie, soms als journalist, meestal een beetje van beide. Eerst had ik het niet zo door, maar naarmate ik er vaker kwam en het land beter leerde lezen − vooral tússen de regels, gingen ze me opvallen. De steekjes onder water van mensen die daar wonen. De onderhuidse prikjes. En toen ik ze eenmaal hoorde, kon ik ze niet meer ont-horen.
Achtergrond
Het wij en zij van Suriname: wie wegging blijft voor altijd een buitenstaander
Tussen 1970 en 1980 trokken zo’n driehonderdduizend Surinamers naar Nederland. De migratiegolf rondom het uitroepen van de onafhankelijkheid op 25 november 1975, nu 45 jaar geleden, sloeg grote gaten in de Surinaamse samenleving. Dat had gevolgen voor de verhoudingen tussen mensen, vaak zelfs binnen gezinnen. ‘Iemand uit mijn eigen familie zei me dat ik mijn land in de steek had gelaten.’
