<div class="lead">Is opiniejournalistiek typisch Hollands? &#8216;De abonnees van <i>De Corres­pon­dent</i> doen straks hetzelfde als onze verzuilde ouders.&#8217;</div>
<div class="wpg-element paragraph">
<p>Openbaart zich een generatiekloof in medialand? Wel volgens Rob Wijn­berg, initiatiefnemer van het digitale blad <i>De Cor­res­pon­dent</i>.</p>
</p></div>
<div class="wpg-element paragraph">
<p>In zijn column in <i>De Groene Amsterdammer</i> schetste hij vorige week het verschil tussen vijftigplussers en dertigminners. De eersten geloven in het ‘negentiende-eeuwse’ streven naar objectiviteit, dat ‘ondanks groeiende weerstand’ nog altijd gemeengoed is. ‘Volgens dit ideaal hoort nieuws een neutrale en rationele weergave van de werkelijkheid te zijn, gebaseerd op feiten en op principes als hoor en wederhoor.’ Voor dertigminners daarentegen is ‘wie het vertelt minstens zo belangrijk als wat er verteld wordt’. Zij willen <i>views, not news</i>. Vandaar, aldus Wijnberg, dat de klassieke media het in dit tijdsgewricht zo moeilijk hebben.</p>
<p>Aan welke zijde van het ravijn de dertig- en veertigplussers zich bevinden, vertelt hij er helaas niet bij, maar de boodschap lijkt me duidelijk: de toekomst is aan de meningenjournalistiek. Niet aan de sukkels die eerst graag het wie, wat, waar en wanneer willen weten, alvorens zich een dekselse opinie te vormen over het waarom.</p>
</p></div>
<div class="wpg-element streamer">
<blockquote>
<p>&#8216;De waarheid is ook maar een mening&#8217;</p>
</blockquote>
</div>
<div class="wpg-element paragraph">
<p>Het zou best eens kunnen. Maar is dat verlangen naar gekleurde journalistiek werkelijk zo eigentijds? Mij herinnert het juist aan het verzuilde mediaklimaat van weleer. Ooit immers lazen sociaal-democraten <i>Het Vrije Volk</i>, communisten <i>De Waarheid</i>, katholieken <i>de Volkskrant</i>, gereformeerden <i>Trouw</i>. Je koos niet zozeer voor een blad vanwege het <i>news</i> dat het bracht maar vanwege de <i>views</i> die het uitdroeg.</p>
<p>Klein voorbeeld uit eigen ervaring: mijn steil antirevolutionaire vader knipte dagelijks het steil antirevolutionaire hoofdredactioneel commentaar uit het <i>Friesch Dagblad</i>. De <i>views</i> van zijn held Hendrik Algra bevestigden precies wat hij zelf al dacht te denken. De abonnees van <i>De Corres­pon­dent</i> zullen straks in essentie hetzelfde doen. Ook zij hunkeren naar opiniejournalistiek die aansluit bij hun wereldbeeld. Alleen is dat nu bij uitstek postmodern: de waarheid is ook maar een mening.</p>
</p></div>
<div class="wpg-element streamer">
<blockquote>
<p>&#8216;Van zo’n site als Mediapart kunnen wij voorlopig alleen maar dromen&#8217;</p>
</blockquote>
</div>
<div class="wpg-element paragraph">
<p>Het doet de vraag rijzen of de hang naar dit soort journalistiek een typisch Hollands verschijnsel is. Zaterdag stond in <i>de Volkskrant</i> een verhaal over de Franse nieuwssite Mediapart.fr. Pikant genoeg richt deze ‘kwaliteitskrant op internet’ zich nadrukkelijk niet op meningen (‘Al die beroepsopinie is de dood van de journalistiek’), maar op het klassieke werk: onderzoek, reportage, analyse. Door zijn vele onthullingen wist Media­part in zes jaar tijd uit te groeien tot de schrik van de Franse elite. Tegen­woor­dig kent de internetkrant 60.000 betalende (!) lezers. Vorig jaar maakte hij 700.000 euro winst, op een omzet van 6 miljoen – zonder advertenties.</p>
<p>Ook <i>De Correspondent</i> heeft ons <i>slow journalism</i> beloofd. Maar van zo’n site als Mediapart kunnen wij, vrees ik, voorlopig alleen maar dromen.</p>
</p></div>


Het verlangen naar gekleurde journalistiek