Sport

Stoort u zich ook zo aan die tatoeages? Niet doen. Natuurlijk zien veel voetballers er potsierlijk uit met die bekraste schouders van ze, en toch luidt mijn advies: probeer het te begrijpen. Beschouw die krullen en spreuken op hun armen als een uitvlucht. Als verwoede pogingen tot zelfexpressie. Ze zijn een teken van de tijd. Vroeger hadden voetballers geen tatoeages nodig. Helden als Johan Cruijff en Wim van Hanegem tooiden zich met kralenkettingen – het hippiedom was toen, jaren zeventig, nog virulent. Ze reden in zelfgekozen auto’s naar het stadion, na afloop droegen ze hun eigen kleren. Zelfs het intrappen voor de wedstrijd was het analyseren waard: wie mocht met wie, dus hoe zat het met de pikorde? Ze waren wie ze waren, dat zag je, dat hoorde je aan hun commentaar.

Ongetwijfeld hadden die helden moeten lachen om de Champions League van nu. Je kunt je dan ook afvragen of de Cruijffs en Van Hanegems zich zomaar hadden onderworpen aan dat commerciële voetbalcircus – dat...