Iraanse filmmakers zijn ware meesters in het subtiel verweven van overheidskritiek in hun werk. Denk bijvoorbeeld aan films als Holy Spider en A Separation, waarin regisseurs Ali Abbasi en Asghar Farhadi op indringende wijze de ongelijkheid tussen mannen en vrouwen in Iran blootleggen. Of aan Jafar Panahi, die in zijn docufictie Tehran Taxi laat zien hoe er altijd ogen zijn die elke beweging in de gaten houden.
Bij al deze films zijn niet alleen de verhalen aangrijpend, maar vraag je je ook voortdurend af hoe ze het überhaupt voor elkaar hebben gekregen om zulke films te maken. Zo werd Holy Spider opgenomen in Jordanië om de restricties van de Iraanse overheid te omzeilen, terwijl Panahi Tehran Taxi in het geheim opnam met een camera op zijn dashboard. Deze films zijn daardoor niet alleen indrukwekkend en meeslepend, maar ook een toonbeeld van vindingrijkheid en moed.
Voeg aan dit indrukwekkende rijtje ook My Favorite Cake toe, in het Farsi heet de film Keyk-e Mahboob-e Man. In deze film schittert Mahin, briljant vertolkt door Lili Farhadpour, als een zeventigjarige vrouw wier leven haar glans heeft verloren. Ze worstelt met eenzaamheid na het overlijden van haar man en het vertrek van haar kinderen die naar Europa zijn geëmigreerd. Mahin kan ’s nachts de slaap niet vatten en slaapt door tot de zon al lang op is. Tijdens een lunch met vriendinnen van vroeger wordt ze aangemoedigd om op zoek te gaan naar een man. Wanneer ze de alleenstaande taxichauffeur Faramarz (Esmaeel Mehrabi) ontmoet, besluiten ze samen een nacht door te brengen in Mahins huis. Waar ze eerst verwachtingsvol en verlegen zijn, komen ze die nacht samen weer tot leven.
Er zit zowel poëzie als protest in de manier waarop het alledaagse wordt getoond in My Favorite Cake. De film is volledig opgenomen in Teheran, terwijl in 2022 op hetzelfde moment demonstraties plaatsvonden. Toch slaagden regisseurs Maryam Moghadam en Behtash Sanaeeha erin om op verschillende locaties en in de straten van de hoofdstad te filmen en de realiteit van het echte leven in Iran te tonen.
En wat hoort er onlosmakelijk bij echt Iraans leven? Geen hoofddoek dragen wanneer je thuis bent, wijn drinken, en stiekem samen naar binnen sluipen zodat de buren niet zien dat je bezoek hebt. Het levert een tedere ode aan het leven op, aan hoe je dat weer kleur kunt geven wanneer het grijs is geworden: het leven is er om te delen.
Het maken van de film was echter niet zonder consequenties: van zowel Moghadam als Sanaeeha is het paspoort afgepakt, en het regisseursduo wordt voor drie aanklachten vervolgd. Op de rode loper van het filmfestival in Berlijn schitterden ze door afwezigheid. Op dit moment kunnen ze Iran niet verlaten en wachten ze in onzekerheid op hun proces.

Cultuur