Er is steeds meer aandacht voor gezonde en duurzame voeding, en toch slagen we er niet in om iedereen beter te laten eten. Niet alleen blijft het aantal mensen met leefstijl-gerelateerde ziekten stijgen, ook de gezondheidsverschillen nemen toe. Kort door de bocht: wie geld heeft en langer heeft kunnen studeren, eet gezonder dan iemand met minder geld die praktisch is opgeleid. Daar komt bij dat ongezond voedsel goedkoop, genormaliseerd, gesubsidieerd en overal aanwezig is, terwijl verse, gezonde en duurzame producten en horeca duurder en exclusiever zijn. Die werkelijkheid verander je niet met leefstijlinterventies, informatiecampagnes, convenanten met de industrie en ruimere zorg achteraf.

Hoe dan wel? Ik denk dat we een nieuwe invulling van het begrip voedselzekerheid nodig hebben, die recht doet aan de sociale, ecologische en democratische vraagstukken van deze tijd. We moeten van ‘nooit meer honger’ – de voedselzekerheid van de 20ste eeuw – naar ‘gezond en duurzaam is...