Er gaan dagen voorbij dat ik niet aan het begrip gender denk. Meestal sta ik op, poets mijn tanden en ga aan het werk. Er is veel onrust in de wereld en je moet je steentje bijdragen als je vrede wilt. Hoe het precies zit met de culturele, sociale en psychologische uitdrukking van biologische sekse heeft daarbij voor mij geen prioriteit.

Maar voor anderen ligt dat anders. Op de meeste dagen krijg ik al vóór de koffie post over genders. De ene onderzoeker mailt de andere onderzoeker over genderidentiteit als sociaal construct en de ander begint over de ‘obsessieve wens tot ombouwen’ die vrouwenrechten aantast en kinderrechten beschadigt. Kom, denkt een van de briefschrijvers gaandeweg, laten we Maxim eens gezellig op de hoogte houden van deze conversatie. En die zet me dan in de cc.

Nu dient meteen gezegd dat de gemiddelde Nederlander uitermate vriendelijk voor mij is. Dagelijks stromen honderden gesprekken mijn leven binnen over geslachtelijkheid en non-binariteit, over...