We kennen allemaal ‘van die mensen’ die af en toe kunnen genieten van een glas wijn (en niet iedere dag), die er al jaar in jaar uit in slagen een paar keer per week te sporten, die consequent kiezen voor de voeten, de fiets of de trein om mee op vakantie te gaan, die vlees en vis laten staan, en hun kapotte keukenapparatuur naar het Repair Café brengen, in plaats van online het allervoordeligste door containerschepen vervoerde alternatief kosteloos door een slachtoffer van een uitbuitend transportbedrijf naar de voordeur te laten sjouwen (oké, nu draaf ik door). Kortom: van die mensen die op wonderlijke wijze helemaal samenvallen met zichzelf.

Reinout Wiers kan iets vertellen over dergelijke raadselachtige wezens, of beter: hij bestudeert mensen bij wie dat dus juist níet lukt, die, tegen beter weten in, toch telkens weer iets nuttigen of uitvreten waarvan ze last gaan krijgen, al is het soms pas op de lange termijn.

Wiers (1966) is hoogleraar ontwikkelingspsychopathologie...