Halverwege de jaren nul reisden twee studenten door het hele land achter toenmalig minister van Integratie Rita Verdonk aan. Ze waren lid van de activistische migrantenorganisatie HTIB en eisten bij elk debat en elke bijeenkomst waar Verdonk verscheen de microfoon op. Insteek: weerwoord geven tegen Verdonks harde beleid – zo nodig schreeuwend. Na een tijdje begon ‘IJzeren Rita’ de twee angry young men te herkennen. En vriendelijk gedag te zeggen. ‘Ik dacht: jezus man, ze groet me, nu kan ik niet meer schreeuwen.’