Een uitzonderlijke explosie van creativiteit waarin plotseling alle puzzelstukjes op hun plaats vallen vormde de opmaat naar de Nobelprijs voor Gerard ’t Hooft.

Was het een bericht op de voorpagina van de krant? Of zijn korte verschijning in een BBC-documentaire over de kleinste deeltjes? Voor mij, een middelbare scholier totaal in de ban van de fysica, was er geen enkele twijfel: ik moest in Utrecht gaan studeren. Want daar werkte Gerard ’t Hooft. Daar gebeurde ‘het’.

Eerlijk gezegd had ik geen benul van wat ‘het’ precies was. De kranten spraken in onduidelijke termen over ‘renormalisatie’ en het verdwijnen van oneindigheden. Het was belangrijk genoeg voor een mogelijk retour Stockholm. Pas veel later drong de werkelijke grootte van de bijdrage van ’t Hooft tot mij door. Hij had niet een nieuw deeltje of natuurwet ontdekt, nee, hij had het fundament van de hele fysica gered.
Wat houdt het binnenste van de wereld bij elkaar? Vandaag de dag vinden we het heel...