Dit verhaal is ook te beluisteren.

Een psychiater met een volle bos wit haar en lange benen ontvangt me in zijn kantoortje in een gebouw met verlaagde systeemplafonds. ‘Psychiatrie is een vak van de taal,’ zegt hij. Neem een patiënte die hij laatst sprak. Ze wilde geen medicijnen slikken, geen chemische troep in haar lijf. Toen begon het woordenspel. De vrouw dacht dat ze door het nemen van medicijnen onomstotelijk zou toegeven dat ze gek was. ‘Toen ze dat uitsprak,’ zegt hij tevreden, ‘zag ze al in hoe irreëel die gedachte was. Ze nam haar medicijnen en binnen zes weken was ze weer op de rit.’

Ongelukkig zijn is geen stoornis. Maar waar ligt de grens tussen die twee? De afgelopen maanden is ook mij geadviseerd om aan de medicijnen te gaan vanwege de angst die maar niet afneemt. Ik ben altijd heilig overtuigd geweest van de oplosbaarheid van mijn ontregelingen. Maar de laatste tijd twijfel ik, lees ik bijsluiters van selectieve...