Wat is er nog liberaal aan de VVD?

Columns van de week

Amber Wiznitzer en Chard van den Berg

<div class="lead">Als je gaat schrijven, probeer je dan zo licht mogelijk te kleden.</div>
Natuurlijk heb ik schrijftips voor beginnende auteurtjes. Ik ben godverdomme al 32 jaar de beste schrijver uit het Neder­lands­talige gebied, als ik al geen schrijftips zou hebben, dan had ik me beter al lang geleden gaan ophangen. Vooraleerst wil ik wel benadrukken dat mijn schrijftips nagenoeg de enige van tel zijn. Vele andere schrijvers, alsmede professoren, recensenten en cursusleiders strooien schrijftips rond alsof het pepernoten zijn, maar tjonge, wat zit daar een hoop bullshit bij. 
<figure id="post-24811 media-24811" class="align-none"><img decoding="async" src="https://www.vn.nl/wp-content/uploads/2014/03/734c6f4d-3da3-4c70-b858-32a7d236b177_Brusselmansgroot.jpg" alt="Illustratie: ZenkOne" /><figcaption>Illustratie: ZenkOne</figcaption></figure>
Zo is er Arnon Grunberg, die eens, toen hij na anderhalf glas fluitjeswijn zo dronken als een tor was, als schrijftip medegaf: ‘Begin je roman met je thema, werk het uit via je stilistiek, en eindig met een semantische benadering.’ Vervolgens ging hij van z’n stokje en kwam hij pas de volgende dag weer bij, in een achterbuurt in Buenos Aires, met een komkommer in z’n reet. Ik bedoel, je moet je echt geen tips laten aannaaien door zulke sukkels als Grunberg. Of Jeroen Brouwers, nog zo’n overschatte tipgever. Die schreef op een gegeven moment: ‘De beginnende schrijver moet alleszins het onderscheid kennen tussen de indeling per paragraaf, de partatie via het hoofdstuk, en de synergie van de betrokken delen die meer zijn dan het geheel.’ Daarna nam hij z’n eigen tip ter harte en schreef derhalve een van de grootste flutboeken van de laatste jaren, de kutroman Bittere bloemen. Dan zwijg ik nog over een factotum zoals de professor in de Nederlandse literatuur aan de Universiteit van Amsterdam, prof. dr. C.J.P.U.V. van Hoefjes, die z’n leerlingen het volgende advies in de strot douwde: ‘Als je schrijft, probeer dan niet je grote voorbeelden te overtreffen, maar probeer ze te evenaren via de stijl van Couperus, de verbaliteit van Hella Haasse en de plotopbouw van W.F. Hermans.’ Het laatste wat je moet doen, is je grote voorbeelden proberen te evenaren. Een goed voorbeeld hieromtrent zijn de ontelbare idioten die mij hebben proberen te evenaren, met zulke desastreuze gevolgen dat m’n uitgeverij Prometheus (Heren­gracht, Amster­dam), elk manuscript waarin de schrijver ervan mij probeert te evenaren niet zomaar in de prullenmand gooit, maar het ritueel verbrandt terwijl de meisjes die bij Prometheus werken (allemaal lekkere mokkels) naakt rond het vuur dansen en een mantra aanheffen die luidt: ‘Herman is de enige! Herman is de echte! Herman is de eerste! En Herman is de laatste!’ Dan zijgen ze uitgeput neder en worden ze voorzien van zuurstof, bloedinfusie en elk vijf gram weed.
Kortom, al het gezeik van de zogenaamde literatuurkenners moet je gewoon negeren, en met open oortjes luisteren naar mij. Derhalve volgen hier m’n tips.
 
1200 pagina’s
Ten eerste, als je gaat schrijven, probeer je dan zo licht mogelijk te kleden. Voor de mannelijke schrijvers zijn een shirt, een kniebroek en flipflops voldoende; de vrouwelijke schrijvers zou ik aanraden om aan hun bureau te gaan zitten in een bikini, bij voorkeur een doorkijkbikini, waarin hun enorme loezen en hun kaalgeschoren kut goed uitkomen. Nu en dan mogen ze een foto van zichzelf tijdens de schrijfarbeid maken en die naar mij opsturen (Herman Brusselmans, Patershol 121, 9000 Gent, België).
<div class="figure--right">
<figure id="post-24811 media-24811" class="align-none"><img decoding="async" src="https://www.vn.nl/wp-content/uploads/2014/03/1d4101e7-9608-439f-af1a-a0f3addcdf7b_brusselmans560.jpg" alt="Illustratie: ZenkOne" /><figcaption>Illustratie: ZenkOne</figcaption></figure>
</div>
Ten tweede, als je schrijft, probeer dan aan geheel iets anders te denken. Je zit dus te rammen op het toetsenbord, en je schrijft pakweg een verhaal over een boswachter die in het bos van Zaandam een lijk vindt van een ontvoerd kind dat sinds zes dagen spoorloos is, en de boswachter merkt dat dit kind niet alleen oraal verkracht is, maar ook een swastika op het voorhoofd getatoeëerd heeft gekregen, en tevens heeft het een komkommer in de reet. Wel, als je zo’n precaire scène beschrijft, laat dan ondertussen je geest afdwalen, en stel je Carice van Houten en Halina Reijn voor, die samen op een bed liggen, en Carice likt aan de voetzolen van Halina en Halina, die van seks weinig kaas heeft gegeten, probeert Carice te bevredigen door haar wenkbrauwen te bevochtigen met een natte onderbroek.
Ten derde, schrijven is niet alleen níét schrappen, het is integendeel nog meer schrijven dan je eigenlijk zinnens was. Dus je bent bezig aan een roman en je redeneert gaandeweg: het zal een roman worden van ongeveer 300 bladzijden; nou, ga dan na pagina 300 gewoon door tot je een roman hebt van 1200 bladzijden, die in de pers geroemd zal worden vanwege de enorme omvang, waarbij de recensent zal besluiten: ‘Wie 1200 bladzijden kan vullen, moet wel een schrijver van formaat zijn.’
En dan m’n laatste en tevens belangrijkste tip: gebruik zo vaak mogelijk het woord ‘instigatie’. Alle romans waarin dit woord meermaals verschijnt, hebben sinds de Tweede Wereldoorlog de Boekentoptien gehaald. Zelf gebruik ik dit woord nooit, omdat m’n grootvader op instigatie van de nazi’s onthoofd werd. Je mag dus, eigenlijk, gerust ook andere woorden vaak gebruiken.
Besluit van dit alles: neem m’n tips ter harte en word een absoluut topauteurtje zoals ikzelve er al 32 jaar eentje ben.

Herman Brusselmans

Neem deze tips ter harte en word een absoluut topauteurtje

<div class="lead">De grote Vlaamse schrijver staat vast tussen Roosendaal en Etten-Leur en bedenkt zomaar drie geniale oplossingen voor het fileprobleem.</div>
<div class="wpg-element paragraph">
Het grootste probleem in deze tijden, met name in de moderne democratisch-kapitalistische wereld, is het verkeer. Per dag zijn er meer files op onze wegen dan er idioten rondlopen in Etten-Leur, dus dat wil wat zeggen.
</div>
<div class="wpg-element paragraph">
Over Etten-Leur gesproken. Ik zat ’ns in m’n auto op de snelweg tussen Roosendaal en Etten-Leur, en wat dacht je? File zo ver je kon kijken.
Een verstandig mens zal zich inmiddels afvragen wat ik in Etten-Leur moest uitvreten. Nou, vorige maand heb ik een Etten-Leurs meisje leren kennen op een rondreis in Noord-Holland, en niet lang daarna ging ik haar ter plaatse bezoeken. Een verstandig mens zal zich inmiddels afvragen waarom dat mokkel niet naar mij in Gent kon komen in plaats van ik naar haar in Etten-Leur. Wel, ze verplaatst zich nogal moeilijk vanwege haar rolstoel. Wat is er gebeurd? Niet veel, behalve dat Teuntje, zoals het meisje heet, op een goeie dag van haar paard is gevallen. Of eerder geslingerd. Vallen klinkt te simpel voor wat Teuntje overkwam, vandaar dat ik het woord slingeren gebruik. Ik kan net zo goed het woord katapulteren gebruiken.
Het was zo dat Teuntje een ritje maakte op de rug van haar fiere hengst Prins Claus. Deze hengst was, weliswaar als veulen, geboren op de dag dat prins Claus overleed, en vandaar z’n naam, hoewel Teuntje hem liever de naam Flikker had gegeven, omdat, volgens haar, Prins Claus bij z’n geboorte een nogal verwijfde, ja zelfs nichterige indruk maakte. Vraag mij niet op welke manier een pasgeboren paard er nichterig uitziet, want ik heb geen verstand van paarden, maar Teuntje dus wel.
Maar goed, Prins Claus groeide al gauw uit tot een volwassen dier, en Teuntje had hem z’n verwijfde maniertjes afgeleerd door hem allerlei typisch mannelijke dingen te laten doen, zoals merries bevruchten, met het schuim om de mond stompen en trappen naar ongeveer alles wat beweegt en bier drinken. Zelf vind ik het niet verstandig om een paard bier te laten drinken, en dat zou blijken ook: op de fatale dag ging Teuntje rijden, toen Prins Claus totaal bezopen was, en op het moment dat ze met een snelheid van vijftig kilometer per uur door het gemeentelijk bos van Etten-Leur vlamden, had Prins Claus er plotseling geen zin meer in en hij stopte abrupt met rennen, zodat Teuntje van z’n rug werd geslingerd, of zo je wil gekatapulteerd. Twintig meter verder sloeg ze ongeveer te pletter tegen een boom, terwijl Prins Claus ondertussen flink stond over te geven, want eerlijk gezegd kon hij niet zo goed tegen veel te veel bier drinken. Afijn, geen wonder dat Teuntje in een rolstoel terechtkwam, en Prins Claus werd naar een ontwenningskliniek voor alcoholische paarden in Schiedam gebracht, waar hij nog lang en gelukkig leefde.
Zoals gezegd leerde ik Teuntje kennen tijdens een rondreis in Noord-Holland, meer bepaald toen we in Amsterdam in dezelfde toeristenboot zaten. Hoe ze zich in haar rolstoel een weg had gebaand door Amsterdam en op die boot was gesukkeld, het is me een raadsel, maar hoe dan ook was de rondvaart zo saai dat we een gesprek begonnen met elkaar, waaruit bleek dat we veel gemeen hadden, onder meer een voorkeur voor gebraden eend in de sinaasappelsaus, een grote belangstelling voor de filatelie in de Tweede Wereldoorlog, en een rabiate bewondering voor wijlen Harry Mulisch. ‘Ik heb Harry Mulisch ooit nog in het echt ontmoet,’ zei ik tegen Teuntje. ‘Wat was hij voor een man?’ vroeg ze. ‘Harry was een eenvoudige, ongecomplexeerde kerel,’ zei ik, ‘en wil je nu wat weten? Noem het toeval, noem het lotsbestemming, maar hij had een enorme voorkeur voor gebraden eend in de sinaasappelsaus en een grote belangstelling voor de filatelie in de Tweede Wereldoorlog.’ ‘Dat meen je niet,’ zei Teuntje, maar ik meende het wél, en vanaf dat moment kon wijlen Harry Mulisch natuurlijk totaal niet meer stuk bij mij en Teuntje.
</div>
<div class="wpg-element streamer">
<blockquote>
Het enige nadeel van een Jaguar XJ is dat je, als je ermee in de file staat, praktisch geen meter opschiet
</blockquote>
</div>
<div class="wpg-element paragraph">
Zij en ik wisselden telefoonnummers uit, en op een keer belde ze mij op, en vroeg: ‘Kom je volgende vrijdag bij mij thuis in Etten-Leur, Herman? Ik ben jarig en geef een feestje.’ Daar moest ik eerst toch even diep over nadenken. Ten eerste, Etten-Leur is een roteind van Gent, ten tweede, op vrijdag ben ik normaal gezien niet vrij omdat ik dan de hele tijd in de synagoge zit om te bidden, en ten derde, ik ben niet zo dol op feestjes. Het is altijd hetzelfde verhaal als ik een feestje bezoek. Ten eerste, ik drink me binnen het uur zo lam als een galeier. Ten tweede, na ongeveer een uur en vijf minuten kan ik het niet laten om een aansteker bij m’n ontblote reet te houden en een kanjer van een scheet te laten, zodat er een gigantische steekvlam ontstaat. En ten derde, op het einde van de avond naai ik meestal de gastvrouw achterwaarts in de poes, en als de gastvrouw niet wil, dan naai ik om het even welke andere trut wel achterwaarts in de poes, of ze er godverdomme zin in heeft of niet.
Maar ik zou het hebben over de moderne verkeersproblematiek. Inderdaad, nadat ik had besloten alsnog naar het feestje van Teuntje te gaan, zat tussen Roosendaal en Etten-Leur het verkeer compleet muurvast. Ik zat me derhalve verschrikkelijk op te winden in m’n Jaguar XJ.
Een verstandig mens zal zich inmiddels afvragen hoe ik aan de poen kom om zo’n dure bak als een Jaguar XJ aan te schaffen. Men mag echter niet vergeten dat ik een bijzonder succesvol schrijver ben. Ik zal het nog sterker uitdrukken: van mij worden meer boeken verkocht dan van wijlen Harry Mulisch. Ik kan dat bewijzen, want ik heb gisteren nog persoonlijk de proef op de som genomen.
Ik ging naar boekhandel De Drukfout in Gent, en ik vroeg aan Schele Jef, de uitbater: ‘Zeg eens, Schele Jef, hoeveel boeken heb je vandaag al verkocht van wijlen Harry Mulisch?’ ‘Van wie?’ vroeg Schele Jef. Hij is weliswaar de uitbater van een boekhandel, maar veel verstand van literatuur heeft hij niet, zodat we hem gerust een typische Vlaamse boekhandelaar kunnen noemen. ‘Wijlen Harry Mulisch,’ zei ik, ‘de beroemde schrijver van zulke kleppers als Twee vrouwen, De pupil en De ontdekking van de hemel.’ ‘Van die eikel heb ik nu nog nooit gehoord,’ zei Schele Jef, ‘dus ik kan bijna met zekerheid zeggen dat ik vandaag nog geen enkel boek van hem verkocht heb.’ ‘En van mij?’ vroeg ik. ‘Eentje,’ zei hij, ‘je laatste roman, waarvan ik trouwens de titel vergeten ben.’
Wat die titel is, is in deze context niet belangrijk, wat ik maar wil zeggen is dat voor elke nul boeken die van wijlen Harry Mulisch worden verkocht, er één van mij wordt verkocht, dus op den duur loopt dat aardig op en verdien je voor je het beseft genoeg geld om er een Jaguar XJ van te kopen.
</div>
<figure id="post-40383 media-40383" class="align-none"><img decoding="async" src="https://www.vn.nl/wp-content/uploads/2013/04/9eda81df-fba5-49e4-b924-a6498e5542c2_filebrusselmans2.jpg" alt="" border=" /></figure>
<div class="wpg-element paragraph">
Het enige nadeel van een Jaguar XJ is dat je, als je ermee in de file staat, praktisch geen meter opschiet. Echt waar, ik word woest van files. Maar zoals altijd probeerde ik, ook daar op de snelweg tussen Roosendaal en Etten-Leur, te kalmeren en op den duur lukte dat, zeker toen ik me, alsof het een schitterende droom betrof, voorstelde hoe ik samen met een geheel naakte Carice van Houten op een galopperend paard zat en ineens stopte dat paard abrupt, zodat Carice van Houten eraf werd gekatapulteerd, maar ik om de een of andere reden niet, en ik bleef helemaal ongedeerd, wat toch altijd weer een prettige gedachte is, want ik zeg altijd: je kan beter ongedeerd blijven dan tegen een boom te pletter slaan. Ik moet er wel bij zeggen dat in mijn dagdroom Carice van Houten na een weekje of drie het ziekenhuis alweer mocht verlaten, kortom, ook voor haar liep het hele avontuur nog goed af, al heeft ze wel pijnlijke steken in haar beide knieën elke keer als het regenachtig weer is.
Op den duur had ik mij erbij neergelegd dat er tussen Roosendaal en Etten-Leur nu eenmaal een nagenoeg onoplosbare file stond, en vervolgens hield ik me bezig met na te denken over hoe men het fileprobleem zou kunnen oplossen. Als eerste oplossing schoot door mijn gedachten dat het voortaan verboden moet worden aan vrouwen, moslims en homoseksuelen om zich in de auto voort te bewegen. Ik geef het toe, het zou een heel drastische oplossing zijn, maar je kan er niet omheen dat er in dat geval veel minder auto’s op de weg zouden zijn.
Het is niet toevallig dat de auto als vervoermiddel zeer vaak gebruikt wordt door uitgerekend vrouwen, moslims en homoseksuelen. Vorige dinsdag zag ik zelfs een auto door Gent rijden met een vrouw achter het stuur, naast haar als passagier een moslim, en op de achterbank zat een homoseksueel. Een verstandig mens zal zich inmiddels afvragen hoe ik wist dat die man een homoseksueel was. Omdat hij godbetert naar mij keek alsof ik een lekkere brok was. Nu kan ik veel verdragen, maar door homoseksuelen beschouwd worden als een lekkere brok, dat is me een brug te ver. Het kan nog altijd erger: ook die passagier vooraan in de auto, die moslim dus, bekeek mij alsof ik een lekkere brok was. Alleen die vrouw bekeek me níét alsof ik een lekkere brok was, en dat maakte me zo pissig dat ik mijn middelvinger naar haar opstak.
</div>
<div class="wpg-element streamer">
<blockquote>
Minder welgestelden hebben niets te klagen, vind ik
</blockquote>
</div>
<div class="wpg-element paragraph">
Oké, ik kan me voorstellen dat mijn voornoemde voorstel, mede door de onwil van de politiek, geen doorgang zal vinden, en daarom heb ik nog een ander voorstel, dat ik geleend heb van Guggenheimer. Guggenheimer is het hoofdpersonage in vier boeken van mijn hand, en in het voorlopig laatste boek daarvan, getiteld Guggenheimer in de mode, zit hij ook continu in de file en daarom is z’n oplossing dat in het verkeer alleen auto’s worden toegelaten die gebouwd zijn vóór 1940. Zelf verplaatst hij zich in een Minerva uit 1934, dus hij zou alleszins mogen blijven rijden.
Ik vind het een fantastische oplossing, maar ik vrees dat het serieuze tegenkanting zou kunnen krijgen van groene jongens, ecologisten en andere naïeve klootzakken die op onzinnige wijze de natuur willen beschermen, want uiteraard zullen ze komen aankakken met termen als veel te hoge CO2-uitstoot en al die bullshit die nergens op slaat. Akkoord, auto’s van voor 1940 vervuilen de lucht misschien een ietsje meer dan moderne auto’s, maar ten eerste, esthetisch zijn ze veel mooier dan de moderne auto’s en het oog wil ook wel wat, ten tweede, ze zijn veel trager dan de moderne auto’s en er zullen dus veel minder voetgangers door hoge snelheden van het zebrapad worden gemaaid, en ten derde, nou ja, ten derde schiet me zo direct niet te binnen, maar ten eerste en ten tweede volstonden wel al, dus waar zouden we ons een buil aan vallen?
Ondanks al deze argumenten zal de onwil van de politiek er wel weer voor zorgen dat het voorstel van Guggenheimer geen doorgang vindt, en daarom bedacht ik, in de file tussen Roosendaal en Etten-Leur, nog iets anders. Namelijk, zou het geen goed idee zijn om iedereen die in de file staat een zeer hoge boete te geven? Ik begrijp dat op die manier vooral de minder welgestelde mensen het slachtoffer zullen worden van deze maatregel, maar zeg eens, al die minder welgestelde mensen moeten maar niet te veel praatjes hebben. Ze mogen dan wel minder welgesteld zijn, maar voor de rest hebben ze niks te klagen, vind ik, zeker niet in de democratisch-kapitalistische wereld. Ze kunnen ziekteverzekering krijgen, werkloosheidsuitkering, kindergeld, en wat niet nog allemaal. Als ze de hoge fileboetes niet kunnen betalen, dan is dat hun probleem, of anders moeten ze maar besparen op andere dingen, zoals iPhones, iPads, breedbeeldtelevisies, een eigen huis, elk seizoen nieuwe schoenen voor de kinderen en goedkope wijn, want het is geen geheim dat vele minder welgestelde mensen zich te pletter zuipen aan bocht van vier euro voor een fles.
</div>
<div class="wpg-element streamer">
<blockquote>
Dat hele Teuntje kan de pot op
</blockquote>
</div>
<div class="wpg-element paragraph">
Ik zat dit plan nader uit te werken toen er opeens beweging kwam in de file. Ja, na een paar honderd meter konden we een snelheid bereiken van ongeveer veertig kilometer per uur en ik rekende uit dat ik misschien wel nog op tijd zou zijn voor het feestje van Teuntje. Daardoor moest ik ineens weer aan dat Teuntje denken. Eigenlijk was ik niet zo dol op dat meisje. En dat heeft niks te maken met het jammerlijke feit dat ze in een rolstoel zit. Er zijn heus wel mensen in een rolstoel die heel leuk zijn. Ik kan niet meteen een dergelijk iemand opnoemen, maar ze bestaan heus wel.
Teuntje was echter niet leuk, en die keer, op die rondvaartboot in Amsterdam, had ik trouwens tussen de regels door haar kennis getest van de filatelie in de Tweede Wereldoorlog, en die kennis bleek behoorlijk tegen te vallen. Ze wist niet eens dat er in 1943 in Duitsland een postzegel was uitgegeven met daarop de beeltenis van Heinrich Himmler terwijl hij een bord gebraden eend in de sinaasappelsaus zat te verorberen. Weet je wat, dacht ik bij mezelf, ik rijd hier van de snelweg, maak een toertje en rijd er dan weer op, maar dan in de omgekeerde richting, en dat hele Teuntje kan de pot op.
Zo gezegd, zo gedaan, en tien minuten later reed ik weer in de richting van Roosendaal, en een uur later reed ik al in de richting van Gent, want of je het gelooft of niet, het verkeer verliep heel vlot en bij nader inzien valt het met de verkeersproblematiek van tegenwoordig misschien nog heel goed mee en moeten we ons daaromtrent voorlopig geen zorgen maken.
</div>

Kort verhaal: Herman Brusselmans over het fileprobleem

Kort verhaal / Herman Brusselmans over het fileprobleem
Het grootste probleem in deze tijden, met name in de moderne democratisch-kapitalistische wereld, is het verkeer. Per dag zijn er meer files op onze wegen dan er idioten rondlopen in Etten-Leur, dus dat wil wat zeggen. Over Etten-Leur gesproken. Ik zat ’ns in m’n auto op de snelweg tussen Roosendaal en Etten-Leur, en wat dacht je? File zo ver je kon kijken.
Een verstandig mens zal zich inmiddels afvragen wat ik in Etten-Leur moest uitvreten. Nou, vorige maand heb ik een Etten-Leurs meisje leren kennen op een rondreis in Noord-Holland, en niet lang daarna ging ik haar ter plaatse bezoeken. Een verstandig mens zal zich inmiddels afvragen waarom dat mokkel niet naar mij in Gent kon komen in plaats van ik naar haar in Etten-Leur. Wel, ze verplaatst zich nogal moeilijk vanwege haar rolstoel. Wat is er gebeurd? Niet veel, behalve dat Teuntje, zoals het meisje heet, op een goeie dag van haar paard is gevallen. Of eerder geslingerd. Vallen klinkt te simpel voor wat Teuntje overkwam, vandaar dat ik het woord slingeren gebruik. Ik kan net zo goed het woord katapulteren gebruiken.
Het was zo dat Teuntje een ritje maakte op de rug van haar fiere hengst Prins Claus. Deze hengst was, weliswaar als veulen, geboren op de dag dat prins Claus overleed, en vandaar z’n naam, hoewel Teuntje hem liever de naam Flikker had gegeven, omdat, volgens haar, Prins Claus bij z’n geboorte een nogal verwijfde, ja zelfs nichterige indruk maakte. Vraag mij niet op welke manier een pasgeboren paard er nichterig uitziet, want ik heb geen verstand van paarden, maar Teuntje dus wel.
Maar goed, Prins Claus groeide al gauw uit tot een volwassen dier, en Teuntje had hem z’n verwijfde maniertjes afgeleerd door hem allerlei typisch mannelijke dingen te laten doen, zoals merries bevruchten, met het schuim om de mond stompen en trappen naar ongeveer alles wat beweegt en bier drinken. Zelf vind ik het niet verstandig om een paard bier te laten drinken, en dat zou blijken ook: op de fatale dag ging Teuntje rijden, toen Prins Claus totaal bezopen was, en op het moment dat ze met een snelheid van vijftig kilometer per uur door het gemeentelijk bos van Etten-Leur vlamden, had Prins Claus er plotseling geen zin meer in en hij stopte abrupt met rennen, zodat Teuntje van z’n rug werd geslingerd, of zo je wil gekatapulteerd. Twintig meter verder sloeg ze ongeveer te pletter tegen een boom, terwijl Prins Claus ondertussen flink stond over te geven, want eerlijk gezegd kon hij niet zo goed tegen veel te veel bier drinken. Afijn, geen wonder dat Teuntje in een rolstoel terechtkwam, en Prins Claus werd naar een ontwenningskliniek voor alcoholische paarden in Schiedam gebracht, waar hij nog lang en gelukkig leefde.
Zoals gezegd leerde ik Teuntje kennen tijdens een rondreis in Noord-Holland, meer bepaald toen we in Amsterdam in dezelfde toeristenboot zaten. Hoe ze zich in haar rolstoel een weg had gebaand door Amsterdam en op die boot was gesukkeld, het is me een raadsel, maar hoe dan ook was de rondvaart zo saai dat we een gesprek begonnen met elkaar, waaruit bleek dat we veel gemeen hadden, onder meer een voorkeur voor gebraden eend in de sinaasappelsaus, een grote belangstelling voor de filatelie in de Tweede Wereldoorlog, en een rabiate bewondering voor wijlen Harry Mulisch. ‘Ik heb Harry Mulisch ooit nog in het echt ontmoet,’ zei ik tegen Teuntje. ‘Wat was hij voor een man?’ vroeg ze. ‘Harry was een eenvoudige, ongecomplexeerde kerel,’ zei ik, ‘en wil je nu wat weten? Noem het toeval, noem het lotsbestemming, maar hij had een enorme voorkeur voor gebraden eend in de sinaasappelsaus en een grote belangstelling voor de filatelie in de Tweede Wereldoorlog.’ ‘Dat meen je niet,’ zei Teuntje, maar ik meende het wél, en vanaf dat moment kon wijlen Harry Mulisch natuurlijk totaal niet meer stuk bij mij en Teuntje.
Zij en ik wisselden telefoonnummers uit, en op een keer belde ze mij op, en vroeg: ‘Kom je volgende vrijdag bij mij thuis in Etten-Leur, Herman? Ik ben jarig en geef een feestje.’ Daar moest ik eerst toch even diep over nadenken. Ten eerste, Etten-Leur is een roteind van Gent, ten tweede, op vrijdag ben ik normaal gezien niet vrij omdat ik dan de hele tijd in de synagoge zit om te bidden, en ten derde, ik ben niet zo dol op feestjes. Het is altijd hetzelfde verhaal als ik een feestje bezoek. Ten eerste, ik drink me binnen het uur zo lam als een galeier. Ten tweede, na ongeveer een uur en vijf minuten kan ik het niet laten om een aansteker bij m’n ontblote reet te houden en een kanjer van een scheet te laten, zodat er een gigantische steekvlam ontstaat. En ten derde, op het einde van de avond naai ik meestal de gastvrouw achterwaarts in de poes, en als de gastvrouw niet wil, dan naai ik om het even welke andere trut wel achterwaarts in de poes, of ze er godverdomme zin in heeft of niet.
Maar ik zou het hebben over de moderne verkeersproblematiek. Inderdaad, nadat ik had besloten alsnog naar het feestje van Teuntje te gaan, zat tussen Roosendaal en Etten-Leur het verkeer compleet muurvast. Ik zat me derhalve verschrikkelijk op te winden in m’n Jaguar XJ.
Een verstandig mens zal zich inmiddels afvragen hoe ik aan de poen kom om zo’n dure bak als een Jaguar XJ aan te schaffen. Men mag echter niet vergeten dat ik een bijzonder succesvol schrijver ben. Ik zal het nog sterker uitdrukken: van mij worden meer boeken verkocht dan van wijlen Harry Mulisch. Ik kan dat bewijzen, want ik heb gisteren nog persoonlijk de proef op de som genomen.
Ik ging naar boekhandel De Drukfout in Gent, en ik vroeg aan Schele Jef, de uitbater: ‘Zeg eens, Schele Jef, hoeveel boeken heb je vandaag al verkocht van wijlen Harry Mulisch?’ ‘Van wie?’ vroeg Schele Jef. Hij is weliswaar de uitbater van een boekhandel, maar veel verstand van literatuur heeft hij niet, zodat we hem gerust een typische Vlaamse boekhandelaar kunnen noemen. ‘Wijlen Harry Mulisch,’ zei ik, ‘de beroemde schrijver van zulke kleppers als Twee vrouwen, De pupil en De ontdekking van de hemel.’ ‘Van die eikel heb ik nu nog nooit gehoord,’ zei Schele Jef, ‘dus ik kan bijna met zekerheid zeggen dat ik vandaag nog geen enkel boek van hem verkocht heb.’ ‘En van mij?’ vroeg ik. ‘Eentje,’ zei hij, ‘je laatste roman, waarvan ik trouwens de titel vergeten ben.’
Wat die titel is, is in deze context niet belangrijk, wat ik maar wil zeggen is dat voor elke nul boeken die van wijlen Harry Mulisch worden verkocht, er één van mij wordt verkocht, dus op den duur loopt dat aardig op en verdien je voor je het beseft genoeg geld om er een Jaguar XJ van te kopen.
Het enige nadeel van een Jaguar XJ is dat je, als je ermee in de file staat, praktisch geen meter opschiet. Echt waar, ik word woest van files. Maar zoals altijd probeerde ik, ook daar op de snelweg tussen Roosendaal en Etten-Leur, te kalmeren en op den duur lukte dat, zeker toen ik me, alsof het een schitterende droom betrof, voorstelde hoe ik samen met een geheel naakte Carice van Houten op een galopperend paard zat en ineens stopte dat paard abrupt, zodat Carice van Houten eraf werd gekatapulteerd, maar ik om de een of andere reden niet, en ik bleef helemaal ongedeerd, wat toch altijd weer een prettige gedachte is, want ik zeg altijd: je kan beter ongedeerd blijven dan tegen een boom te pletter slaan. Ik moet er wel bij zeggen dat in mijn dagdroom Carice van Houten na een weekje of drie het ziekenhuis alweer mocht verlaten, kortom, ook voor haar liep het hele avontuur nog goed af, al heeft ze wel pijnlijke steken in haar beide knieën elke keer als het regenachtig weer is.
Op den duur had ik mij erbij neergelegd dat er tussen Roosendaal en Etten-Leur nu eenmaal een nagenoeg onoplosbare file stond, en vervolgens hield ik me bezig met na te denken over hoe men het fileprobleem zou kunnen oplossen. Als eerste oplossing schoot door mijn gedachten dat het voortaan verboden moet worden aan vrouwen, moslims en homoseksuelen om zich in de auto voort te bewegen. Ik geef het toe, het zou een heel drastische oplossing zijn, maar je kan er niet omheen dat er in dat geval veel minder auto’s op de weg zouden zijn.
Het is niet toevallig dat de auto als vervoermiddel zeer vaak gebruikt wordt door uitgerekend vrouwen, moslims en homoseksuelen. Vorige dinsdag zag ik zelfs een auto door Gent rijden met een vrouw achter het stuur, naast haar als passagier een moslim, en op de achterbank zat een homoseksueel. Een verstandig mens zal zich inmiddels afvragen hoe ik wist dat die man een homoseksueel was. Omdat hij godbetert naar mij keek alsof ik een lekkere brok was. Nu kan ik veel verdragen, maar door homoseksuelen beschouwd worden als een lekkere brok, dat is me een brug te ver. Het kan nog altijd erger: ook die passagier vooraan in de auto, die moslim dus, bekeek mij alsof ik een lekkere brok was. Alleen die vrouw bekeek me níét alsof ik een lekkere brok was, en dat maakte me zo pissig dat ik mijn middelvinger naar haar opstak.
Oké, ik kan me voorstellen dat mijn voornoemde voorstel, mede door de onwil van de politiek, geen doorgang zal vinden, en daarom heb ik nog een ander voorstel, dat ik geleend heb van Guggenheimer. Guggenheimer is het hoofdpersonage in vier boeken van mijn hand, en in het voorlopig laatste boek daarvan, getiteld Guggenheimer in de mode, zit hij ook continu in de file en daarom is z’n oplossing dat in het verkeer alleen auto’s worden toegelaten die gebouwd zijn vóór 1940. Zelf verplaatst hij zich in een Minerva uit 1934, dus hij zou alleszins mogen blijven rijden.
Ik vind het een fantastische oplossing, maar ik vrees dat het serieuze tegenkanting zou kunnen krijgen van groene jongens, ecologisten en andere naïeve klootzakken die op onzinnige wijze de natuur willen beschermen, want uiteraard zullen ze komen aankakken met termen als veel te hoge CO2-uitstoot en al die bullshit die nergens op slaat. Akkoord, auto’s van voor 1940 vervuilen de lucht misschien een ietsje meer dan moderne auto’s, maar ten eerste, esthetisch zijn ze veel mooier dan de moderne auto’s en het oog wil ook wel wat, ten tweede, ze zijn veel trager dan de moderne auto’s en er zullen dus veel minder voetgangers door hoge snelheden van het zebrapad worden gemaaid, en ten derde, nou ja, ten derde schiet me zo direct niet te binnen, maar ten eerste en ten tweede volstonden wel al, dus waar zouden we ons een buil aan vallen?
Ondanks al deze argumenten zal de onwil van de politiek er wel weer voor zorgen dat het voorstel van Guggenheimer geen doorgang vindt, en daarom bedacht ik, in de file tussen Roosendaal en Etten-Leur, nog iets anders. Namelijk, zou het geen goed idee zijn om iedereen die in de file staat een zeer hoge boete te geven? Ik begrijp dat op die manier vooral de minder welgestelde mensen het slachtoffer zullen worden van deze maatregel, maar zeg eens, al die minder welgestelde mensen moeten maar niet te veel praatjes hebben. Ze mogen dan wel minder welgesteld zijn, maar voor de rest hebben ze niks te klagen, vind ik, zeker niet in de democratisch-kapitalistische wereld. Ze kunnen ziekteverzekering krijgen, werkloosheidsuitkering, kindergeld, en wat niet nog allemaal. Als ze de hoge fileboetes niet kunnen betalen, dan is dat hun probleem, of anders moeten ze maar besparen op andere dingen, zoals iPhones, iPads, breedbeeldtelevisies, een eigen huis, elk seizoen nieuwe schoenen voor de kinderen en goedkope wijn, want het is geen geheim dat vele minder welgestelde mensen zich te pletter zuipen aan bocht van vier euro voor een fles.
Ik zat dit plan nader uit te werken toen er opeens beweging kwam in de file. Ja, na een paar honderd meter konden we een snelheid bereiken van ongeveer veertig kilometer per uur en ik rekende uit dat ik misschien wel nog op tijd zou zijn voor het feestje van Teuntje. Daardoor moest ik ineens weer aan dat Teuntje denken. Eigenlijk was ik niet zo dol op dat meisje. En dat heeft niks te maken met het jammerlijke feit dat ze in een rolstoel zit. Er zijn heus wel mensen in een rolstoel die heel leuk zijn. Ik kan niet meteen een dergelijk iemand opnoemen, maar ze bestaan heus wel.
Teuntje was echter niet leuk, en die keer, op die rondvaartboot in Amsterdam, had ik trouwens tussen de regels door haar kennis getest van de filatelie in de Tweede Wereldoorlog, en die kennis bleek behoorlijk tegen te vallen. Ze wist niet eens dat er in 1943 in Duitsland een postzegel was uitgegeven met daarop de beeltenis van Heinrich Himmler terwijl hij een bord gebraden eend in de sinaasappelsaus zat te verorberen. Weet je wat, dacht ik bij mezelf, ik rijd hier van de snelweg, maak een toertje en rijd er dan weer op, maar dan in de omgekeerde richting, en dat hele Teuntje kan de pot op.
Zo gezegd, zo gedaan, en tien minuten later reed ik weer in de richting van Roosendaal, en een uur later reed ik al in de richting van Gent, want of je het gelooft of niet, het verkeer verliep heel vlot en bij nader inzien valt het met de verkeersproblematiek van tegenwoordig misschien nog heel goed mee en moeten we ons daaromtrent voorlopig geen zorgen maken.
Bladwijzer / Online bronnen
YouTube; Interview: bestaansverdriet
Bij dit interview met een jongedame zet Herman al snel de toon door op te merken dat hij van de anti-oxidanten in zijn fruitsap altijd geil wordt. Maar denk niet dat Herman altijd over seks schrijft, ‘da’s dus totaal nie waar, hè!’ Al snel gaat het toch over Tania, de vrouw die hem heeft verlaten. Herman heeft haar verstikt. De tragedie gaat liefdesverdriet voorbij, Herman heeft ‘bestaansverdriet’. Aandoenlijk als hij een foto laat zien van hem en Tania in 2004, vlak voor het hondje Woody, ook ‘een sukkelken’, stierf.
Vrij Nederland; Driegesprek: impotentie
In een driegesprek dat afgelopen jaar in Vrij Nederland stond, vertelt Herman, tot grote hilariteit van zijn disgenoten Kristien Hemmerechts en Tom Lanoye, voor het eerst over zijn impotentie, nu ja: semi-impotentie. ‘Die is al halfstok, hè Tom? Zo: halfstok.’
Ga naar vn.nl/brusselmans

Vrouwen, homo’s en moslims, stap uit!; SPECIAL SATIRE

Kristien Hemmerechts

pia de jong

P.f. Thomese

Mijn dweepboek

David Kleijwegt

Roel Bentz van den berg

Bert van de Kamp

Jos de Putter

Maurits Westerik

De grote ongrijpbare

Gastcolumn
Buitenlanders begrijpen weinig of niks van het politieke leven in België. Op het eerste gezicht lijkt dat dan ook een zootje van jewelste, hoewel het in wezen zeer simpel in elkaar steekt. Om te beginnen is België een constitutionele monarchie, dat wil zeggen dat de koning aan het hoofd van het land staat. Het is al vijftien jaar de goeie ouwe baas Albert de Tweede, die echter op 1 mei 2010 troonsafstand zal doen, ten voordele van zijn dochter Astrid, een leuke blondine met een koppel forse memmen, en aldus zeer geliefd bij haar volk.
Natuurlijk is de job van koning of koningin een showbaantje, want de koning heeft niks te zeggen. Welnee, alle macht ligt bij het parlement, dat bestaat uit de kamer en de senaat. Het parlement houdt in de gaten wat de regering uitvoert. Nu zeg ik wel regering in het enkelvoud, maar het feit wil dat wij in België vijf regeringen hebben, te weten de federale regering, de Vlaamse regering, de Waalse regering, de Brusselse regering en de regering van het Duitstalige gebied. Dat is niet zo ingewikkeld als het klinkt. Elk van die deelregeringen houdt zich bezig met haar eigen regio, en als dat niet lukt, grijpt de overkoepelende, federale regering in. Aan het hoofd van de federale regering staat de premier (eerste minister) en aan het hoofd van de deelregeringen een minister-president. Zo moeilijk is dat toch allemaal niet?
&#8216;Ja maar,&#8217; zeggen buitenlanders dan, &#8216;er is altijd sprake van communautair gedoe. Wat is dat precies?&#8217; Nou, het woord zegt het al. De Vlamingen kunnen de Walen niet uitstaan en de Walen de Vlamingen niet en de Brusselaars kunnen niemand uitstaan en het Duitstalige gebied moet zijn bek houden, want dat is maar een zakdoek groot en voor de rest van geen enkele betekenis, zelfs niet op het taalkundige vlak, want het Duits dat ze daar spreken, is een dialect om op te schieten.
De wederzijdse haat tussen Vlamingen, Walen en Brusselaars zorgt voor rare dingen zoals de kwestie &#8216;Brussel/Halle/Vilvoorde&#8217;, die maar niet opgelost geraakt. Wat is daar aan de hand? Welnu, in de kieskring Brussel/Halle/Vilvoorde willen Vlamingen niet dat men daar in het Frans kan stemmen en vice versa, en Franstalige kandidaten worden daar op straat uitgejouwd, beledigd en met modder besmeurd. Voor de Vlaamstalige kandidaten precies hetzelfde. De politici in België zoeken al jaren naar een oplossing zonder die te vinden, terwijl het volgens mij een fluitje van een cent is: Brussel/Halle/Vilvoorde moet voor honderd procent een Vlaamse kieskring worden en de Franstaligen moeten dan maar verhuizen, over de taalgrens heen, naar steden zoals Charleroi, Namur en Liège, die eentalig Frans zijn en waar je voor Franstalige kandidaten kunt stemmen tot je een ons weegt.
Eveneens een vraag die wel eens wordt opgeworpen, is: zouden Vlaanderen en Wallonië niet beter definitief scheiden en ofwel elk onafhankelijk verderbestaan ofwel Vlaanderen als onderdeel van Nederland en Wallonië als onderdeel van Frankrijk? Eerlijk gezegd vind ikzelf dat een prima idee. Het zou mij, en vele andere Vlamingen, wel aanstaan om Nederlander te zijn. Zijn Nederlanders niet immers de leukste mensen van Europa, en dan zeker de Brabanders en de Limburgers, die eigenlijk halve Belgen zijn?
Hoe dan ook, de communautaire problematiek verscheurt België en als daar niet snel wat aan gedaan wordt zou er wel eens een burgeroorlog kunnen van komen. Dat mag je je toch niet voorstellen? Het anders zo vreedzame België ten prooi aan vernietiging, bommen en granaten?
Mocht die oorlog er komen, Vlaanderen zou natuurlijk winnen, want wij zijn niet alleen met meer dan de Walen, we hebben ook driekwart van het wapenarsenaal in handen en we zouden de steun hebben van koningin Astrid, die, hoewel ze thuis Frans spreekt, vooral sympathie heeft voor de Vlamingen, met als bewijs dat ze van mij, de Vlaamse schrijver Herman Brusselmans, al meer dan twintig boeken heeft gelezen, zoals ze me eens toefluisterde op een feestje, waarop ik was uitgenodigd vanwege mijn verdiensten voor de Vlaamse cultuur.
Toch mag ik hopen dat de oorlog er niet komt en dat de Vlamingen en de Walen, om nog te zwijgen van de Brusselaars, verder als vrienden doorgaan waarmee ze al eeuwen bezig zijn, dus met niks bijzonders. Ik heb wat betreft het samenhouden van het land veel fiducie in onze huidige premier, Herman Van Rompuy, een minzame doch zeer intelligente man, tevens enorm belezen omdat hij al meer dan dertig boeken van mij heeft gedegusteerd. Bovendien is hij perfect tweetalig, ja zelfs drietalig: het Duitse dialect vloeit hem als vanzelf over de lippen.
Ik kan, alles goed en wel beschouwd, de buitenlanders dan ook geruststellen: met België is helemaal niks mis; de politiek kabbelt rustig door; er komt geen oorlog; het eten is lekker; in sommige cafés kun je meer dan zeshonderd bieren proeven; ik ben de beste schrijver van het Nederlandstalige gebied; op het WK in Zuid-Afrika in 2010 gaan we minstens voor de halve finale, en het belangrijkst van alles: over vijftig jaar is België, net als elk land in Europa, geïslamiseerd en zijn we allemaal, zoals de Koran tussen de regels voorspelt, tot in de eeuwigheid uit de problemen.

Het simpele België