Na de oorlog waren er nog viereneenhalf duizend joodse kinderen in Nederland over. Duizend van hen werden gered via ‘de crèche’: het kinderdagverblijf recht tegenover de Hollandse Schouwburg, waar de kinderen werden ondergebracht van ouders die in de Schouwburg wachtten op transport naar de Duitse concentratiekampen.

Ada van Randwijk zag hoe haar man Henk in de oorlog het verzetsblad Vrij Nederland groot maakte. ‘Hij had de afschuwelijkste nachtmerries.’

Göring en Hitler hadden hoogstpersoonlijk hun keus uit de collectie-Goudstikker gemaakt. Voor een habbekrats waren de bezittingen van de joodse kunsthandelaar Jacques Goudstikker, die met zijn vrouw Dési en zoon Edo in mei 1940 naar Engeland vluchtte, tijdens de bezetting ‘verkocht’ aan de Duitsers. Na de oorlog ging de enorme verzameling niet terug naar de weduwe van de omgekomen Goudstikker. De schilderijen belandden in musea, in ministeries en in Nederlandse ambassades. Dési Goudstikker deed nog pogingen om haar bezit terug te krijgen. Maar, zo bleek al snel, van de Nederlandse overheid viel niets te verwachten. Dési stierf in 1996. Nu eisen de erven Goudstikker, in navolging van Christine Königs, de kunstschatten van hun grootvader op. Wie zijn ze? En waarom doen ze dat nu pas, meer dan vijftig jaar nadat de Nederlandse staat zich de collectie-Goudstikker – wat ervan over was na de oorlog – toe-eigende.

Els Borst overleed in 2014 op 81-jarige leeftijd. In 1995 spraken Max van Weezel en Ageeth Scherphuis met de vrouw die als enige twee termijnen lang minister van Volksgezondheid was, en dat ook nog haar leukste baan ooit noemde.