Sinds de pandemie in maart 2020 samenlevingen wereldwijd lamlegde, is de vaste grond onder onze voeten weggeslagen en lijkt alles traag zuigend drijfzand.

Dat daardoor in eerste instantie paniek ontstond en er om acute hulp werd geroepen, was niet gek. Maar na bijna twee jaar draait het nog stééds alleen maar om noodmaatregelen; er wordt op geen enkele manier geïnvesteerd om de onderliggende problemen aan te pakken. Zowel politici als talkshowgasten klinken als hangende sirenes uit 2020. Het gaat over 2G en 3G, gevaccineerde ‘makke schapen’ versus ongevaccineerde ‘wappies’, IC-bezetting en QR-codes, complottheorieën en ‘vrijheidsstrijders’, artiesten die wel of niet willen optreden. Bijna alles gaat over individueel gedrag: wat is wenselijk, en hoe kunnen we daarop aansturen. Om me heen zie ik dan ook steeds meer individuen lijnrecht tegenover elkaar staan, er vast van overtuigd dat ‘de ander’ de oorzaak van deze ellende is.

Het grootste gemis in het debat over...