De laatste keer dat Frans Timmermans echt van zich deed spreken was verkiezingsavond in november, toen hij als lijsttrekker van GL-PvdA de PVV van Geert Wilders veruit de grootste zag worden. Voor een zaal vol teleurgestelde en hier en daar zelfs geschokte GroenLinksers en PvdA’ers in de Westergasfabriek hield hij zo’n spontane, vlammende speech dat na afloop alom werd gezegd: had hij dat maar eerder gedaan tijdens de campagne.
Sindsdien werd er weinig van de GL-PvdA-leider vernomen. Terwijl Geert Wilders als grote winnaar het voortouw nam in de formatie en de gesprekken onder leiding van Ronald Plasterk het nieuws domineerden, verkeerde de linkse fusiepartij zichtbaar in verwarring. Moest Timmermans de strijd aanbinden met de rechtse coalitie in wording en het gevaar van het rechtspopulisme, of juist staatsmannelijk boven de partijen staan en wachten tot de bal tijdens de formatie toch weer naar hem toe zou rollen? In de top van de fusiepartij kwamen ze er niet uit,...
Je reactie wordt geplaatst zodra deze is goedgekeurd. Je reactie is geplaatst.
Laten we dat autoriraire idee van partijleiderschap alsjeblieft opgeven. Het idee dat zo iemand zijn partijgenoten in toom moet houden, vind ik ondemocratisch. Je kunt hooguit woordvoerders benoemen.
Eens.
Zeker bij, door nood bij elkaar geraapte restjes van partijen Groen Links en PvdA geeft een \’partijleider\’ van de ene of de andere zijde, als het al tot regeren komt, een puinhoop en brokken.