We keken samen op de bank naar de documentaire Mijn stad is mijn hart toen ons lievelingsrestaurant in beeld verscheen. In de documentaire keert regisseur Halil Özpamuk terug naar Rotterdam, de stad van zijn jeugd. Hij constateert dat inmiddels twee derde van alle jongeren hier wortels heeft in een ander land. En dat die Rotterdamse jongeren gelukkig niet meer bezig zijn met ‘integreren’; ze vormen nu zelf de voorhoede. Het was nu de beurt aan witte mensen om zich aan te passen. Rotterdam, de bakermat van het rechtse populisme, was opnieuw een gidsstad, ditmaal van de ‘superdiversiteit’.

De film was grotendeels geschoten in onze wijk, Middelland in Rotterdam-West. Het Duivenpleintje kwam in beeld, het Tiendplein, de West-Kruiskade: de straten waar onze liefde voor de stad ontsproten was. Daar wandelde ook schrijver en ‘stadmaker’ Malique Mohamud het beeld in. Hij gaf een rondleiding aan een groep Amerikaanse studenten, wees ze op al die nieuwe restaurantjes die rond...