‘Ik zie wel wat je probeert te doen, hoor,’ zegt Mari Sanders halverwege ons gesprek. We zitten aan het raam bij filmmuseum EYE in Amsterdam-Noord. Hij roert met een brede grijns in zijn cappuccino. ‘Je probeert mijn handicap zo’n beetje in mijn levensverhaal te verweven. Zo van: Mari wilde filmmaker worden om te kunnen ontsnappen aan zijn rolstoel. Of omdat hij mensen wilde confronteren met de manier waarop hij de wereld ziet.’ Hij grinnikt. ‘Maar zo zit het gewoon niet.’

Probeer het maar eens: een zielig verhaal maken van Mari Sanders.

Hij heeft gelijk. Probeer het maar eens: een zielig verhaal maken van Mari Sanders (31). Van het vrolijke jongetje uit Eindhoven dat altijd veel te veel te vertellen had. Het jongetje dat op zijn veertiende besloot dat hij filmmaker wilde worden. Dat wordt toch niets, zeiden de leerkrachten op de speciale school waar hij naartoe ging.

Mari heeft cerebrale parese. ‘In Jip en Janneke-taal betekent dat dat de signalen vanuit je...