Column

Laat me maar even. Ik wil er liever niet over denken, laat staan erover schrijven. Het is 12 uur ’s middags, ik lig op de bank en de televisie staat uit. Dat lijkt gewoon, maar is het niet op de dag na de Amerikaanse verkiezingen. Normaal zou ik dan alles kijken wat er te zien valt, zappend van CNN naar Fox en van Al Jazeera naar de NPO. Maar nu kan ik het niet opbrengen. Ik schuil.
Gisteravond was het nog gezellig. Op een verkiezingsfeestje in Amsterdam-Noord interviewde ik samen met een vriend een aantal buitenlandwoordvoerders over de afgelopen campagne. De Kamerleden, van GroenLinks-PvdA tot VVD, waren allen uitermate somber over een mogelijk nieuw presidentschap van Trump. Het zou extreemrechts in de hele wereld nog meer wind in de zeilen geven, de positie van Oekraïne verzwakken en die van Rusland versterken en daarmee de veiligheid van heel Europa in gevaar brengen. Door de aangekondigde importtarieven zou onze economie grote schade kunnen oplopen. Verschrikkelijk allemaal, maar toch maakten we grappen en werd er gelachen. Alsof we daarmee het noodlot konden bezweren. Na een paar bier en een vegetarische hotdog ging ik naar huis. Tot vier uur bleef ik televisie kijken. Met een onzeker gemoed ging ik slapen.
Vanochtend werd ik wakker van mijn vrouw die op haar telefoon zat te rommelen. Ze zei: ‘Het gaat niet de goede kant op. Hij gaat winnen.’ Niet lang daarna kreeg ik een appje: ‘Kom koffiedrinken!’ De vrienden hadden meer gezelschap nodig om zwijgend, zuchtend en met af en toe een paar opmerkingen het onverklaarbare te verklaren: ‘Maar als Biden eerder…’ ‘Die mensen vinden een vrouw kennelijk erger dan een veroordeelde crimineel en fascist…’ ‘It’s the economy stupid&#8230;’ Geen doorwrochte analyses. De leegte moest worden gevuld, woorden aan het onbegrip gegeven.
Ik heb zes zachte witte broodjes gekocht en ze belegd met gebakken ei, hagelslag en pindakaas. Het gemoed moet verdoofd met suiker, zout en vet. Comfortfood voor mijn oerbrein. Ik prop me vol met rotzooi om die andere rotzooi buiten te houden. Het getoeter en geblaat, het triomfantelijke wraakzuchtige leedvermaak van de oranje fascist kan ik nog niet aan. Al mijn vrienden doen hetzelfde. De een gaat naar een museum, de ander koopt boeken en weer een ander gaat wandelen in het bos. Velen blijven in bed liggen. Eentje appt: ‘Nog even de kop in het zand, hoor.’
We weten het en we willen het niet weten. We gunnen onszelf nog wat stilte voor de shitstorm. Dan maken we onze gordels vast en zetten we ons schrap voor alle narigheid, smeerlapperij en vuilspuiterij die vanuit Washington over de Amerikanen en ons zal worden uitgestort. Dan zullen we ons uitspreken tegen onmenselijk beleid, tegen oorlog en voor het behoud van de rechtsstaat en de democratie. Maar nu nog even niet. Nu zijn we in de rouw. Laat ons maar even.
&nbsp;

Samenleving