Het genootschap Castrum Peregrini, dat nog steeds bestaat als kunstinstelling, werd tot ver in de jaren tachtig gekenmerkt door ‘pedagogische eros’. Je zou het ook misbruik kunnen noemen. Het heeft de levens van heel wat mensen verwoest. Oud-ingewijden treden nu naar buiten: ‘Ik was een jaar of negentien, hij in de zeventig. Zijn lievelingsdier was een olifant, en zo was hij in bed ook.’