Wat zien de werelden vóór het doek en die achter het doek er toch verschillend uit! Vóór het doek heeft die avond in De Nieuwe Slof te Beverwijk een stralende Martine Bijl voor een uitverkochte zaal ordinair gezongen, beschaafd gezongen, zich uiterst amusant met de zaal onderhouden (er wordt herhaalde malen iets teruggeroepen door het keurige publiek), en een paar rake typetjes neergezet. Ze krijgt een staande ovatie.

Maar als het doek gevallen is hoor ik vanachter de coulissen haar mopperend het toneel afkomen: het ging absoluut niet vanavond, het was helemaal, maar dan ook helemaal niks. Een andere stem zegt kalmerend dat het publiek genoten had, dat er niets aan de hand was geweest.

Als Martine Bijl me ziet vraagt ze onmiddellijk wat ik ervan vond. Ze verzekert me dat de avond beneden haar niveau was en we gaan naar haar kleedkamer. Daar gaan meteen de contactlenzen uit en er wordt een bril-om-mee-te-breien opgezet. Het zwarte toneelpak wordt verwisseld voor rok en trui en...