Op Twitter ging een karikaturale schets rond van de jonge, bevoordeelde westerse mens in het aangezicht van grote wereldse bewegingen. Die zei dingen als: ‘Niemand zou toch hoeven werken tijdens de combinatie van een pandemie en de Derde Wereldoorlog.’

De quote ‘Ik ben het zat om historische gebeurtenissen mee te maken’ bij een plaatje van iemand in een thuiskantoor. Op haar sokken achter een state of the art stabureau, omgeven door planten en midcentury meubels en licht dat scheutig door vele ramen naar binnen schijnt.

De uitspraken werden onder de aandacht gebracht door een ander typetje: de moreel superieure twitteraar die zich opzichtig schaamt voor zijn toondove medemens, met een scherp geformuleerde variant op ‘er zijn mensen die echt lijden, hallo’. ‘The real victim of Putin’s aggression is the employed American millennial.’

Het domein van de onbenulligheid

Nu zijn de voorbeelden van typetje 1 vrij belachelijk, maar wat stoort aan de reactie van typetje 2,...