Het is een vreemde gewaarwording: naar iemands muziek luisteren, terwijl degene die die muziek maakt zomaar langs komt paraderen. Donkergroene leren broek, zwart met groene blouse. Kim Gordon is gearriveerd in het Franse kantoor van haar platenmaatschappij. En ook al is ze, net als iedere andere bona fide popster, kleiner dan je dacht – dat maakt indruk. Twee minuten later komt ze wéér langs. Dit keer in een witte blouse. Het regent hier fotosessies. Ik beluister nog één keer haar plaat No Home Record (eerder deze maand verschenen bij Matador/Beggars Group) voordat het vroegere boegbeeld van de grensverleggende rockgroep Sonic Youth mijn vragen gaat beantwoorden.

Als ik haar spreek, heeft ze haar derde outfit van de dag aan. Haar ogen hebben een fikse dot eyeliner. Dit is het sekssymbool van iedereen die in de jaren tachtig en negentig van alternatieve muziek heeft leren houden; 66 jaar inmiddels, hetgeen opvallend weinig van haar bekoring heeft doen verdwijnen. Maar Kim...