Onlangs ontving ik een mail van Wieke de Keyzer uit Arnhem: ‘Ik ben een vrouw van 37 en leef al een jaar of zeven “solo”, dat wil zeggen: ik heb geen relatie en geen kinderen, maar ik woon in een appartement met vrienden en ik vind het fantastisch. Ik ben opgegroeid met het idee dat een partner vinden en daarna een gezinnetje stichten het hoogste ideaal is. Dat werd eigenlijk gewoon van mijn generatie verwacht en werd ons nog eens extra ingeprent door de films en series die we keken. Ik kan me nog goed herinneren dat ik rond mijn dertigste verjaardag door een tante van m’n moeder werd opgebeld – ik had toen nog een vriend – met de vraag wanneer ik mijn ouders eindelijk eens blij ging maken met kleinkinderen.

Op een gegeven moment ben ik mezelf gaan afvragen wat ikzelf belangrijk vind in mijn leven en waar ik gelukkig van word. En ik heb ontdekt dat ik het heerlijk vind om alleen te leven. Niet alleen het af en toe alleen op vakantie gaan, maar meer fundamenteel om te...