‘Het kan ook hier. Dit is haar thuis.’ Het is dinsdagmiddag. De uitvaartverzorger is net langs geweest. Jacqueline Nienhuis, verzorgster in Humanitas, het woonzorgcentrum in Deventer waar mijn moeder twee jaar eerder noodgedwongen naartoe verhuisde, herhaalt het nog eens. ‘Thuis. Dit is haar thuis. Ze kan hier tot de crematie blijven en iedereen kan rustig afscheid nemen. We gaan haar missen.’

Jacqueline is een stoere vrouw met tatoeages op beide armen. Ze is zichtbaar aangeslagen door de dood van mijn moeder (87) die, ondanks haar kwetsbare gezondheid – ze had COPD, hartfalen en beginnende Alzheimer – toch nog onverwacht kwam. ‘Denk erover.’

Het idee dat mijn moeder opgebaard in haar appartement ligt terwijl wij om haar heen haar spullen opruimen, zou me tot gisteravond, toen ze in ons bijzijn overleed, angst hebben aangejaagd. Maar nu ze er in haar favoriete jasje met roze lippenstift, gelakte nagels en geurend naar Prada mooi bijligt, is het heel anders. Wat is...