<div class="wpg-element paragraph">
<p><b>&#8230;de Linkse Kerk het verloor van valse profeten en haar kudde van het rechte pad raakte&#8230;</b></p>
<p>Het was stil in de Linkse Kerk. Beduidend stiller dan het tien jaar eerder was geweest. De bleke parochianen zaten dicht tegen elkaar aan geschurkt. Iedereen wist dat je het tegenwoordig niet meer kon maken te vragen of de verwarming hoger mocht. Door het glas-in-loodraam zagen we hoe een man met een rode designerbril en een ribfluwelen colbert waaruit een beduimelde VARA-gids stak, zuchtend en kreunend op de kansel kroop. Aan zijn gezicht viel af te lezen dat de naargeestige nulties hem niet onberoerd hadden gelaten. &#8216;Bij de baard van Jan Schaefer,&#8217; sprak hij. &#8216;Wat is er met jullie gebeurd?!&#8217;</p>
</p></div>
<div class="wpg-element paragraph">
<p>Fijntjes herinnerde hij zijn gehoor aan een tijd die nu eeuwen geleden leek. De zorgeloze dagen waarin onze minister-president nog in de veronderstelling leefde dat je met een computermuis over het beeldscherm moest vegen, en een Turkse kleermaker het halve land op de been bracht toen die werd uitgezet. Ze hadden het goed gehad in die tijd. Tenminste, dat dachten ze.</p>
<p>Totdat plotseling een charmante, kale dandy uit Rotterdam hen er allemaal van wist te overtuigen dat ze ziende blind waren geweest, en dat hun veelgeprezen tolerantie niks meer was dan arrogante onverschilligheid. Met een koket &#8216;dááhag, meneer Melkert&#8217;, schmierde hij een hele politieke generatie het bos in. En toen werd de dandy vermoord. </p>
</p></div>
<div class="wpg-element paragraph-quote">
<blockquote>
<p>Ze waren allemaal dwangmatig door elkaar heen gaan zeggen wat ze dachten.</p>
</blockquote>
</div>
<div class="wpg-element paragraph">
<p>Bij de zoektocht naar de schuldige werd alles wat ooit goed was geweest opeens helemaal verkeerd. Ook binnen de Linkse Kerk waren er lieden die de dandy uitriepen tot Grootste Nederlander Aller Tijden. In wie hadden zij vervolgens allemaal de Verlosser gezien? De designerbril keek zijn kudde streng aan. Schuldbewust echoden de namen van Winny de Jong, Harry Wijnschenk en Haitske van der Linde door de kerk. Een man met een puntbaardje zakte ineen, en prevelde &#8216;Her&#8230;man Heins&#8230;broek&#8217;.</p>
<p>Ze waren de weg kwijtgeraakt, en allemaal dwangmatig door elkaar heen gaan zeggen wat ze dachten. En ze meenden dat ze niet meer meetelden als ze geen kogel- of poederbrief hadden verstuurd of ontvangen, als ze geen persoonsbeveiliging nodig hadden, of als ze niet in een polemiek met Joost Zwagerman waren beland.</p>
<p>Ze waren de weg helemaal kwijtgeraakt. Maar wat wilden ze graag teruggevonden worden. Van levensbelang leek opeens de vraag hoeveel hits ze hadden op Google, hoeveel vrienden op Facebook, hoeveel volgers op Twitter. En ze &#8216;reaguurden&#8217; er op los.</p>
<p>Het resultaat van dit alles? &#8216;Moet ik zijn naam nog noemen?&#8217; vroeg de designerbril verhit. Nee, dat was niet nodig. Iedereen boog beschaamd het hoofd. En natuurlijk dachten ze aan Stefan Postma, de onfortuinlijke keeper van ADO Den Haag, in wiens tragische geschiedenis het hele decennium zich samenbalde &#8211; de sensatiezucht, de ongeleide frustratie, de hufterigheid, de lafheid.</p>
<p>Ja, allemaal hadden ze grinnikend gekeken naar het internetfilmpje waarin de doelman teder maar krachtig in zijn geheime opening werd bezeten door een met voorbinddildo uitgedoste vriendin. En allemaal wisten ze dat die vriendin de beelden voor veel geld verkocht had aan een krant. En ja, hoewel ze zich zelf in hun slaapkamer ook weleens hadden overgegeven aan hun donkerste verlangens, waren ze toch anoniem achter hun computer gekropen. Om dat valse loeder haar vet te geven? Nee, liever gaven ze het slachtoffer een trap na, en brandmerkten ze Postma als een loser en een viespeuk.</p>
<p>Tevreden keek de designerbril toe hoe de voltallige parochie zich overgaf aan een ongecontroleerd snikken. Hij had ze te pakken. Er was tien jaar stevig gemorreld aan hun rotvaste gelijk, en niet helemaal ten onrechte, maar alle nieuwe paden die ze waren ingeslagen, hadden hen geen stap dichter gebracht bij de wereld waarin ze wilden leven. Nu waren ze flink wat illusies armer. Maar ze waren tenminste weer thuis.</p>
<p>Vanaf de kansel weerklonken orgelakkoorden. Terwijl we door de sneeuw naar het café liepen, hoorden we hoe de Linkse Kerk uitbarstte in een lied dat Elvis Costello ooit zong, en dat nu uit de Top 2000 was geduwd door Guus Meeuwis en Jan Smit: What&#8217;s so funny &#8217;bout peace, love and understanding.</p>
</p></div>
