Kees ’t Hart. Hotel Vertigo. Querido, 304 p., € 19,95
***
door Marjolijn Pouw
Roman
’t Hart ent zijn boek op Vertigo, Hitchcocks film over bedrog en doodsangst. Het gaat net als de film over obsessie, maar het verhaal is anders. De puberende Vincent van Zandt wordt na een stommiteit door zijn ouders de wereld in gestuurd om op te knappen. Hij mag meedoen aan een scholierenuitwisselingsprogramma, waarop hij in San Francisco belandt. Daar zet hij zijn carrière van spijbelaar voort. Hij laat zich uitschrijven bij zijn gastschool om zich als tekenaar in leven te houden. Geen wonder dat het misloopt. Niet erg, want Vincent leert het leven en de liefde kennen en schudt ook nog eens Hitch­cock de hand. En als gepensioneerde weduwnaar keert hij terug naar de ‘plaats delict’.
’t Hart maakte een intelligent en speels boek over herinnering en angst. Vooral zijn beschrijving van broeierige puberfantasieën is mooi. Toch houdt het boek iets gekunstelds, vooral de hoogtevrees van de held. Net als in de film lijkt die op een trauma terug te voeren. Hitchcock drijft zijn held in het nauw door zijn schuldgevoel over het dodelijke ongeval dat hij veroorzaakte te vervlechten met moord. Vincent zal het kwaad niet in de wereld brengen, het misdrijf waarbij hij per ongeluk betrokken raakt, lijkt onschuldig gemodder. Waar is hij bang voor? Je blijft denken: het komt wel goed met die jongen.
Mark Boog. Maar zingend. Cossee, 96 p., € 18,90
****
door Rob Schouten
Poëzie
De titel Maar zingend moet welhaast aansluiten op die van Boogs vorige bundel Er moet sprake zijn van een misverstand: beklaagde hij zich vroeger nog over de tekorten van de wereld en de grenzen van de mens, in zijn recente werk trekt hij hosanna zingend op. Boogs werk is opgebouwd uit één toon en klankkleur, van toegankelijk filosofisch mijmeren, maar hij brengt er heel verschillende geluiden mee voort. Maar zingend zit vol optimisme: Aandoenlijk is de mens / en klein, schrijft hij ergens, maar Hoe onooglijk ook: zing! Waar deze vreugde-uitbarsting vandaan komt, weet ik niet, maar ze werkt. Dit is een volstrekt lebensbejahende bundel. In het slotgedicht noemt Boog het dichterschap ‘een aan autisme verwante stoornis’, maar dan eentje die ditmaal een haast maniakaal gejuich voortbrengt. Zelden zoiets gehoord.

Rob Schouten