Zolang ik me kan herinneren, wilde ik journalist worden. Als kind kon ik uren voor de televisie zitten om naar CNN te kijken, een kanaal dat – vaak tot ergernis van de kinderen in een West-Afrikaans huishouden – altijd aan stond. Ik was verheugd als mijn grote held Christiane Amanpour weer eens vanuit een oorlogsgebied verslag deed. Haar karakteristieke lage, kalme stem loodste je door het conflict heen, alsof je erbij was. Amanpour was oorlogsverslaggever en werd het eerste vrouwelijke hoofd van CNN International Correspondency, tevens de eerste persoon van kleur in die functie. Door haar wist ik dat ik ook journalist wilde worden, een ideaal wilde nastreven, verhalen wilde vertellen.

Ik zag de journalistiek als een idealistisch beroep, waarbij menselijke waarden vooropgesteld werden. Maar ik kwam al snel van een koude kermis thuis. Tijdens mijn journalistieke opleiding liep ik niet alleen tegen raciale barrières aan – met docenten en boeken die stelden dat...