‘Als je goed naar dit filmpje kijkt, zie je dat lijk gewoon bewegen.’

‘Drones van de Oekraïense politie filmden nota bene zelf de stad en je ziet welgeteld één uitgebrande auto.’

‘Je praat een westers narratief na. Oekraïne wordt geregeerd door neonazi’s en Poetin komt het land bevrijden.’

Een greep uit de berichten die ik ontvang zodra ik in een column of op mijn sociale media iets over de oorlog in Oekraïne schrijf.

Ik kijk nergens meer van op; sinds de coronacrisis ben ik gewend geraakt aan volstrekt normale mensen die me absurde boodschappen sturen. Zorgelijk is het wel, en vermoeiend. In eerste instantie ga ik nooit uit van kwade wil; vaak gaat het om jongeren die zich geen raad weten in het overweldigende web van nieuwsberichten waarin ze leven. Hun telefoonscherm is een bodemloze put waarin ze zonder handvatten hun weg naar de realiteit moeten vinden. Een realiteit die vroeger nog redelijk overzichtelijk was, begrensd door informatie die van tastbare...