Profiel / Waxineman Erwin L.

Niemand heeft haast op de smalle toegangswegen naar Meddo. Mestinjectiemachines bepalen de maximumsnelheid en manshoog maïs ontneemt rondom het zicht. De geur is die van gier. Dan, aan de oostkant van de Achterhoek, een paar kilometer voor de Duitse grens, doemt de buurtschap op.

Het Gelderse Meddo is onderdeel van de gemeente Winterswijk en telt vijftienhonderd inwoners. In de dorpskern rond de katholieke kerk is het ondanks de nazomerzon opvallend rustig. Slechts vanaf het terras bij café-restaurant Spiekerman klinkt gelach; daar zit een groep fietsers achter koffie en appeltaart.

Eén straat verder staat een jongen in de deuropening van een twee-onder-een-kapwoning. Hij heeft wallen onder z’n ogen, een afwerende lichaamshouding en blikt na elke zin naar de vloer. ‘De afgelopen drie jaar zijn een hel voor ons geweest. Er zit niets positiefs aan, voor helemaal niemand. Straks komt misschien de dag dat mijn broer vrijkomt. Hij is hier welkom, als hij zich normaal gedraagt, maar ik zie dat niet gebeuren.’

De jongeman heet Patrick en is het broertje van Erwin L. (30), beter bekend als degene die vorig jaar op Prinsjesdag een waxinelichthouder van 629,5 gram naar de Gouden Koets gooide. Daarbij riep hij termen als ‘oplichters’, ‘profiteurs’, ‘fascisten’ en ‘nazi’s’. Sindsdien zit hij vast. Het OM vervolgt hem voor vernieling, belediging van het koningshuis en poging lichamelijk letsel toe te brengen. Daarnaast wordt L. bedreiging tenlastegelegd. Hij zou in juni 2010 een medewerkster van de Hoge Raad allerlei verwensingen naar het hoofd hebben geslingerd en later per voicemail z’n broer Marcel hebben gedreigd met een honkbalknuppel te bewerken en diens huis in brand te steken.

Gotspe

Dat klinkt serieus. Je kunt het echter ook zo stellen: Erwin L. heeft ‘slechts’ een projectiel naar de Gouden Koets gegooid, niet om de koningin te raken, maar om aandacht voor zijn zaak te vragen – hij voert onder meer strijd tegen de Oranjes, wier aanspraak op de troon hij betwist. Daarnaast heeft L. zich weliswaar verbaal misdragen, maar zich niet schuldig gemaakt aan daadwerkelijk fysiek geweld. Dus is het een gotspe dat hij al bijna een jaar in voorarrest zit. Dat is althans de mening van Erwin L. en zijn advocate Mariëlle van Essen. En daarin staan ze niet alleen. GroenLinks-parlementariër Tofik Dibi stelde er Kamervragen over. Een petitie op internet om L. vrij te laten is ruim vierhonderd keer ondertekend. Het republikeinse genootschap Pro Republica diende een klacht in bij Amnesty International en Human Rights Watch. En de website klokken-luideronline riep L. uit tot ‘held van het volk’.

Dat Erwin L. al zo lang vastzit, heeft alles te maken met de beoordeling van zijn psyche. Hij is volledig ontoerekeningsvatbaar, meent de psychiater die hem eerder dit jaar onderzocht en zijn dossier las. De psychiater dicht Erwin L. een ‘allesomvattende waanstoornis van het gemengde achtervolgings- en grootheidstype’ toe die de verdachte ‘verhindert […] het ontoelaatbare van zijn handelen in te zien’, en stelt dat ‘ziekte-inzicht niet aanwezig is’. Ook wijst hij op dreigende recidive en sluit daarom tbs niet uit.

Knettergek, zoals dat in de volksmond heet. Maar die constatering is gebaseerd op een zeer summier onderzoek waaraan L. zelf niet meewerkte. Om een betere basis voor een afgewogen oordeel te krijgen, besloot de rechtbank hem te laten onderzoeken door het Pieter Baan Centrum (PBC). De verdediging liet ondertussen een contra-expertise doen door forensisch psycholoog Ernst Ameling, voorheen hoofd Psychologie van het PBC.

Nu lijkt het einde van de slepende rechtsgang in zicht. Deze week luisterden de rechters naar de bevindingen van de deskundigen. De psychiater van het Pieter Baan Centrum onderstreepte eerdere conclusies dat L. ‘volledig ontoerekeningsvatbaar’ is, en dat hem wellicht tbs zou kunnen worden opgelegd. Maar Ernst Ameling, die de contra-expertise deed, sprak slechts van ‘verminderde’ toerekeningsvatbaarheid. Hij zag ‘niets dat op escalatie en herhaling wijst’ en suggereerde L. niet op te nemen, maar onder begeleiding te stellen van een maatschappelijk werker. Het OM op haar beurt koos voor een middenweg, en eiste opname van maximaal een jaar in een psychiatrisch ziekenhuis. Daarmee werd in de Haagse rechtbank niet alleen opnieuw duidelijk hoe complex het dilemma is waarover de rechters zich dienen uit te spreken, maar ook waarom L. al zo lang in voorarrest zit: de magistraten en deskundigen zitten met hem in hun maag. L. zelf, gekleed in een oranje trainingsjack, inmiddels met lange baard en danig vermagerd, hoorde het allemaal hoofdschuddend aan. Op 16 september is het laatste woord aan de rechters. In eerste instantie zou het vonnis op 20 september worden uitgesproken, maar dat bleek bij nader inzien een weinig tactvolle datum, want dan is het Prinsjesdag. Wat ook het oordeel van de rechtbank zal zijn, voor advocate Van Essen is het onbegrijpelijk dat Erwin L. al zo lang vastzit. ‘Mijn cliënt is volledig toerekeningsvatbaar,’ zegt ze. ‘Het is toch vreemd dat je in Nederland als gek wordt neergezet als je meerdere uren aan de geschiedenis van het koningshuis besteedt. Er zijn mensen voor veel ernstiger zaken op vrije voeten gesteld. Des-kundigen willen het gedrag van mijn cliënt graag als een stoornis zien. Ik denk: we kunnen ook met z’n allen naar hem luisteren. Natuur-lijk wist hij dat aan het bekogelen van de Gou-den Koets consequenties waren verbonden. De vraag is of die consequentie moet zijn dat hij een jaar vastzit. Dat lijkt me niet. Als mijn cliënt weer op straat staat en niet behandeld is, is hij dan een gevaar voor anderen? Erwin heeft geen geschiedenis van geweld, hij heeft mensen nooit fysiek lastiggevallen. Als je het mij vraagt, dient deze zaak als substituut voor de rechtszaak die Karst T. (de man die op Konin-ginnedag 2009 wilde inrijden op de koninklijke stoet en daarbij zeven mensen doodde, red.) nooit heeft gekregen.’

De Geile Bunzing

Dat is de vraag. Het antwoord is wellicht te vinden in L.’s geboortedorp Meddo. Z’n vader was vrachtwagenchauffeur, z’n moeder huisvrouw met bijbaantjes en hij heeft twee jongere broers: Marcel (28) en Patrick (22). Zo aan de oppervlakte heeft het er alle schijn van dat zijn advocate gelijk heeft. Een rondgang door het dorp en een blik op de profielen die L. aanmaakte op sociale netwerksites als Hyves en Partyflock geven de indruk dat L. inderdaad een doodgewone jongeman is die toevallig een keer iets doms heeft uitgehaald. L. maakte de havo af, studeerde daarna toerisme in Breda, en liep stage in een hotel in Antwerpen. Hij had (bij-)baantjes bij voetbalvereniging De Graaf-schap en bierbrouwer Grolsch, en maakte een rondreis door Australië en Nieuw-Zeeland.

Tot voor kort had hij een druk sociaal leven. Tijdens zijn jaren in Breda was L. lid van studentenvereniging De Geile Bunzing (‘Voor als je van seks en studeren houdt’) en met zijn vrienden uit Meddo bezocht hij wekelijks feesten en festivals in binnen- en buitenland; Sen-sation White, Lowlands, de Love Parade in Berlijn en de ‘erotic poolparty’s’ die in een hotel aan de Meddose Goorweg werden gehouden – Erwin L. was erbij. Ook zat hij in het bestuur van het plaatselijke jongerencentrum, waarvoor hij onder andere de jaarlijkse Paasvu-ren organiseerde. Verder voetbalde hij elke zondag bij SC Meddo, waar hij ook enige tijd de F’jes trainde. Toen L. in 2008 naar het naar naburige Lichtenvoorde verhuisde, sloot hij zich aan bij een protestantse kerk.

Contactverbod

Een volstrekt normale jongen dus, zou je zeggen. Zo eentje van wie er honderdduizenden rondlopen in Nederland. Maar wie inzoomt op Erwin L., stelt vast dat de waxinelichthouderwerper al langer afwijkend gedrag vertoonde.

Zo werd L. ruim twee jaar geleden veroordeeld wegens ‘belaging’ van een jonge vrouw, blijkt uit een gerechtelijk vonnis van 22 april 2009. Tussen februari 2007 en november 2008 had hij haar onophoudelijk ‘dreigende sms-berichten’ en ‘onsamenhangende en onbegrijpelijke e-mailberichten’ gestuurd. Ook had hij verscheidene malen ‘s nachts haar voicemail ingesproken, ondanks herhaaldelijk verzoeken van de vrouw daarmee te stoppen. L. werd veroordeeld tot een maand voorwaardelijke celstraf en een contactverbod. Intussen loopt de zaak in hoger beroep. Het slachtoffer, dat niet met naam genoemd wil worden, laat weten inmiddels een nieuwe e-mail van L. te hebben ontvangen, ‘van zo’n twintig A4’tjes lang’.

Ook binnen het gezin waarin hij opgroeide, veroorzaakte L. nogal wat problemen, vertelt zijn broer Marcel. ‘Voor de buitenwereld was Erwin een leuke kerel. Iedereen vond hem een tikkeltje vreemd, maar wel aardig. Thuis was hij een ander mens. Een stuk chagrijn, altijd al geweest. Ik kreeg steevast een grote bek. Mijn vader en mijn moeder brandde hij tot de grond toe af. Vooral mijn moeder was nergens goed voor. Als het niet lukte met z’n studie, dan kreeg zij de schuld, want dan gaf ze hem niet genoeg geld. En het bleef niet alleen bij praten, soms deelde hij ook klappen uit.’

Hun vader liet het allemaal gebeuren, zegt Marcel. Als hij al niet met zijn vrachtwagen op de weg zat, dan hield hij zich afzijdig. ‘Mijn vader heeft al een hele geschiedenis achter de rug. Mijn grootmoeder heeft zich opgehangen. Mijn grootvader was aan de zuip. Op zijn zeventiende kreeg mijn vader noodgedwongen de boerderij van zijn ouders in handen. Vijf jaar later was hij failliet. Hij had grote stallen laten bouwen, en toen klapten de varkensprijzen in elkaar. Daar heeft hij een trauma aan overgehouden. Sindsdien heeft hij oogkleppen voor problemen. Hij draait er altijd omheen. Daar-door kon Erwin gewoon zijn gang gaan.’

Zo bouwde de spanning zich jarenlang op binnen het gezin. Marcel raakte er min of meer aan gewend. ‘Pas toen mijn moeder zelfmoord pleegde, zag ik in wat voor jongen Erwin eigenlijk al die tijd was geweest.’

Zelfmoorden

Het was 28 april 2008 toen moeder Willemien met haar Ford Ka van huis wegreed, bij een tankstation een jerrycan benzine kocht, en net over de grens stil hield op een bosweggetje in het Duitse plaatsje Vreden. Ze overgoot de auto en zichzelf met benzine en stak zichzelf in brand. Haar verkoolde lichaam werd de volgende dag door wandelaars gevonden.

De gruwelijke gebeurtenis was niet de eerste zelfmoord die Erwin meemaakte, weet de eigenaar van het plaatselijke hotel Onland. ‘De afgelopen jaren hebben hier twee jongens zelfmoord gepleegd,’ vertelt hij. ‘Ze kwamen bij hetzelfde jongerencentrum als Erwin. De één heeft zichzelf opgehangen aan zijn bed. De ander heeft zich opzettelijk doodgereden. Hij had zijn tank volgegooid met benzine en nog wat extra jerrycans ingeladen. Op de weg naar Groenlo staat nog steeds een zwartgeblakerde boom.’ Daarna volgt nog een treurig verhaal. Twee weken na de dood van L.’s moeder deed ook haar broer Willem, Erwins oom, een zelfmoordpoging, omdat hij zijn scheiding niet aankon. Ook hij stak zichzelf en zijn auto in de brand. De hoteluitbater: ‘Maar dat mislukte omdat hij geen benzine maar dieselolie had gebruikt. Hij is nu weer gewoon postbode in Med-do en heeft alleen een verbrande onderarm.’

28 april 2008 is een waterscheiding in Erwin L.’s leven. Het lijkt vooral de nasleep van zijn moeders dood die hem heeft getekend. De politie zag hem namelijk als verdachte, meent L. Zeker is dat de Nederlandse recherche een ‘algemeen onderzoek’ heeft gedaan naar de familie, waarbij de gangen van Erwin op de dag des onheils zijn nagetrokken. Uit verhalen van buren en betrokkenen blijkt dat hij die dag alleen thuis was met zijn moeder. Volgens sommige getuigen zou hij haar na een ruzie over geld buiten de deur hebben gezet, waarna ze in de auto stapte en haar wanhoopsdaad pleegde.

”s Nachts kregen we de melding op het politiebureau dat m’n moeder dood was,’ vertelt broer Marcel. ‘Later viel het kwartje. Erwin had eerder tegen me gezegd dat hij duizend euro nodig had. Hij had studieschulden. Daarover botste het met onze moeder. Hij heeft altijd voor ogen gehad: lang leve de lol. Dat is allemaal wel mooi, maar na die tijd krijg je de rekening. De politie heeft een buurtonderzoek gehouden en gesuggereerd dat hij haar de dood in heeft gejaagd. Hij had dat verhaal van de politie moeten slikken, want zo is het gegaan. Hij werd als dader gezien, en dat is niet voor niets.’

Mistig college

Erwin zelf is woedend over de verdenkingen. Hij beschuldigt rechercheurs ervan zijn omgeving te hebben opgestookt met suggesties als zou hij verantwoordelijk zijn voor de dood van z’n moeder. Hoewel de latere waxinelichthouderwerper al heel uitgesproken ideeën had over de rol van het koningshuis en de positie van de Nederlandse banken, zijn de gebeurtenissen op en na 28 april 2008 de trigger geweest voor z’n latere daden. ‘Sinds het overlijden van m’n moeder zitten politie en justitie achter me aan. Ze hebben de boel verdraaid en gesteld dat ik indirect verantwoordelijk ben voor de dood van m’n moeder. Ze hebben iedereen vragen gesteld over mij. Heel indirect, niet in m’n gezicht,’ zegt hij per telefoon vanuit het penitentiair psychiatrisch centrum in Vught. ‘Ik ben begin september van dat jaar aangevallen door m’n broertje Marcel. Daarna heb ik ze allemaal, politie, justitie en m’n broer een ultimatum gesteld om excuses aan te bieden of de waarheid te vertellen.’

L. zegt niet te weten wat zijn moeder heeft bewogen zelfmoord te plegen. ‘Ze had het moeilijk want ze was twee baantjes kwijtgeraakt. Eerder is de boerderij van m’n ouders failliet gegaan. Ze hadden een hypotheek bij de NMB, die later is opgegaan in de ING.’ Er volgt een mistig college over de manier waarop de grote banken Nederland in de uitverkoop doen en waarbij mensen als minister Jan Kees de Jager en ABN-topman Gerrit Zalm het volk leugens voorspiegelen. Die inzichten, zegt L., heeft hij opgedaan in het hotel in Antwerpen waar hij eerder stage liep. ‘Daar kwamen Duitsers, Engelsen, Israëli’s. Het hotel stond midden in de Joodse wijk. Ik werkte vaak ‘s avonds en ‘s nachts in de bar en ontmoette mensen uit de wereld van de banken. Dan ging het bijvoorbeeld over de rol van de Rothschild Bank tijdens de Tweede Wereldoorlog en hoe corrupt de Bilderberggroep wel niet is.’

In elkaar geslagen

Na de dood van zijn moeder en de nasleep van het politieonderzoek, raakte L. betrokken bij diverse incidenten. Zo werd hij vervolgd voor het mishandelen en beledigen van een vrouwelijke politieagente. En thuis werd het er ook niet gezelliger op, vertelt zijn broer Marcel. ‘Op een dag belde Patrick me huilend op dat Erwin hem in elkaar had geslagen en helemaal door het dolle was. Toen had ik het niet meer. Ik ben gelijk naar huis gereden en heb een flinke tik uitgedeeld.’

Op het clubterrein van SC Meddo was het ook vaak hommeles tussen de broers, zegt voorzitter Joep Dorsthorst. ‘Op het veld was er niets op Erwin aan te merken, maar in de kantine moesten we Marcel geregeld tegen zijn broer in bescherming nemen.’ In april 2010 moest L. zelfs voor de rechter verschijnen, nadat hij Marcel met de dood had bedreigd. Ondertussen raakte L. steeds heviger geobsedeerd door het koningshuis. Boven alles ging hij koningin Beatrix beschouwen als vertegenwoordigster van de instituten die hem het leven zuur maken. Daarnaast ontsponnen zich nog twee theorieën in zijn hoofd. De eerste: Beatrix stamt niet officieel af van koning Willem III en zit dus onrechtmatig op de troon. De tweede: Wijlen prins Bernhard heeft Neder-land uitgeleverd aan de nazi’s. Dat wringt voor L. des te meer omdat zijn grootvader in het verzet had gezeten en zijn oudoom is omgekomen bij de Slag om de Grebbeberg.

L. wilde – en wil nog steeds – Jan en alleman van zijn theorieën overtuigen. Hij plaatste lange epistels op verschillende websites (waaronder die van HP/De Tijd), stuurde brieven naar rechtbanken en Kamerleden, en spuwde zijn gal op zijn Twitter-pagina. Maar hij ging nog veel verder dan dat. Op Koninginnedag 2009 eiste hij in een brief aan verschillende media de aanslag van Karst Tates in Apeldoorn op. En een klein jaar later zette hij zijn auto pontificaal voor het politiebureau in Lichtenvoorde. Op hoge toon kwam hij er aangifte doen van diefstal, hoogverraad en oplichting door de koninklijke familie. Daarbij maakte hij zo’n stampij dat hij werd aangehouden. Naar verluidt plaatste de politie een dag later paaltjes voor het bureau om zo L. enigszins op afstand te houden.

L. stuurde ook een steunbetuiging aan de Damschreeuwer, de man die op 4 mei 2010 de Dodenherdenking op de Dam in Amsterdam verstoorde. Hij bood zichzelf aan als getuige in diens rechtszaak. ‘Hopelijk geeft en gunt u mij die kans,’ schrijft L. in zijn brief. ‘Op deze wijze kunnen we elkaar helpen en een dienst bewijzen aan de Nederlandse democratische rechtstaat en de Nederlandse samenleving.’ De Damschreeuwer is overigens ook een cliënt van Marielle van Essen.

Gedwongen opgenomen

Zijn opzet is duidelijk: L. wil gehoord worden. Tegelijkertijd lijkt hij de confrontatie te zoeken met de opsporingsinstanties. Politie en justitie zouden op hun beurt de Meddoënaar in het vizier hebben. Althans, dat beweert L. zelf. Op 8 september 2010 moest hij voor de Zutphense rechter verschijnen omdat hij een agente zou hebben geslagen. ‘Dat slaan is helemaal niet gebeurd. Het was een manier om mij op die datum weg te houden uit Doetinchem,’ beweert L. Op die dag werd in dit Gelderse stadje een nieuw theater geopend door de koningin en potentiële amokmaker Erwin L. moest uit de buurt worden gehouden. ‘Toen ik na een kwartiertje weer buiten stond en wegreed, werd ik gevolgd door ten minste drie agenten.’

L.’s vader Willy bevestigt dat Erwin door de politie in de gaten werd gehouden. ‘Mijn andere zoons lichtten de politie in als ze vermoedden dat Erwin stennis kon gaan schoppen.’ Een woordvoerder van de politieregio Noord- en Oost-Nederland wil daar niets over kwijt. ‘We hebben besloten slechts summier informatie te geven over het dossier van deze persoon,’ klinkt het afgemeten.

Zeker is dat L. eerder de professionele aandacht van psychologen en psychiaters heeft genoten. In de stalkingszaak uit 2009 deed de Hengelose psychiater Van Beek onderzoek naar L. en concludeerde dat de verdachte ‘verminderd toerekeningsvatbaar’ was. Tegelij-kertijd achtte de psychiater de kans op recidive ‘vrij klein, omdat verdachte het inzicht en ook enigszins het vermogen heeft om niet meer aangeefster, of een ander, te stalken.’ Dat detoneert toch flink met de verklaring van het slachtoffer aan Vrij Nederland dat ze opnieuw een ‘twintig A4’tjes’ tellende mail van L. heeft ontvangen.

De stalkingsaffaire en de daaropvolgende (eerste) bedreiging van zijn broer Marcel leidden er uiteindelijk toe dat L. gedwongen werd opgenomen in een psychiatrische kliniek in de Gelderse gemeente Warnsveld. Broer Patrick haalt z’n schouders op over die behandeling. ‘Hij zat onder de medicijnen en was door die verdoving nauwelijks in staat om te communiceren. Maar je zag aan zijn ogen dat het van binnen broeide. Hij moest er eigenlijk een half jaar zitten, maar werd na een paar maanden al weer vrijgelaten wegens goed gedrag. Het was een schijnbehandeling.’

Hoe langer hoe valser

Alles bij elkaar genomen was de daad van L. op Prinsjesdag dus een accident waiting to happen. Op die dag trok hij naar Den Haag, bewapend met drie waxinelichthouders uit eigen voorraad. Hij verkende de route, zocht een strategische plek en wachtte. ‘Er stonden geen kinderen of mensen met baby’s in de buurt,’ zei hij in een interview in De Gelderlander. ‘Daar heb ik speciaal op gelet.’ Op het moment suprême wierp L. één projectiel met een boogje naar de Gouden Koets, waar het voorwerp afketste op de vergulde zijkant. Seconden later lag hij op de grond, klemvast gehouden door een viertal agenten. Vanaf dat moment was Erwin L. uit Meddo landelijk bekend als de waxinelichthouderwerper.

Aan het thuisfront veroorzaakte de daad een schok. Vader Willy geneerde zich zo dat hij koningin Beatrix op 4 oktober een excuusbrief stuurde. ‘Ik schaam mij diep voor wat mijn zoon u en uw familie heeft aangedaan,’ schreef hij. ‘Mijn oprechte excuses aan u en uw familie.’

Ondertussen wacht Willy met de rest van Meddo op het eindoordeel van de rechter. De afweging draait in essentie om twee vragen. Is L. gek? En zo ja, is hij ook gevaarlijk? Hoe het vonnis ook zal luiden, zelden heeft een verdachte zo lang in voorarrest gezeten voor een ogenschijnlijk zo futiel vergrijp.

Niemand verwacht het, maar de mogelijkheid bestaat dat de rechtbank L. ‘slechts’ veroordeelt voor bedreiging en vernieling. De opgelegde straf zal dan waarschijnlijk lager zijn dan de duur van het voorarrest. En dus staat L. dan meteen buiten. Vader Willy hoopt het van harte, hoewel het contact met zijn zoon de afgelopen tijd moeizaam verliep. ‘Hij neemt mij van alles kwalijk. Het is net als met een hond, als je die te lang opsluit wordt-ie hoe langer hoe valser.’ Broer Marcel heeft minder fiducie in een confrontatie met Erwin: ‘Als hij straks wordt vrijgelaten, barst de hel los. Z’n leven is kapot. Zo ziet hij het. En wie heeft dat gedaan? M’n broertje en ik. Zet dan maar zes plankjes klaar.’ Marcel vreest dat z’n broer niet te stoppen is. ‘Dan loopt het een keer helemaal uit de hand. Hij heeft het nu bij de koningin gedaan. Maar het had erger kunnen zijn.’ Patrick: ‘Z’n advocaat doet natuurlijk haar best om hem vrij te krijgen. Erwin is hier van harte welkom, maar ik hoop toch vooral dat hij een goede behandeling krijgt en geneest.’

Zijn familie houdt een slag om de arm, maar andere dorpelingen zijn minder coulant. Van de vijfentwintig Hyves- en Partyflockvrienden die we benaderen, wil niemand iets over L. kwijt. ‘Ik wens hiermee niet lastig gevallen te worden!’ mailt er eentje terug. Bij voetbalclub SC Meddo is L. geschorst. Zijn baas bij transportbedrijf HSF Logistics laat weten dat ‘na het bezoek van de Pieter Baan-deskundige in overleg is besloten dat Erwin niet meer terug zal komen’.

En de waxinelichthouderwerper zelf? Alles wat hij wil is zoveel mogelijk aandacht voor zijn zaak, zegt L. vanuit de PI Vught. ‘Ik heb zo veel informatie, ik overweeg een boek te schrijven.’ Hij denkt er ook over terug te gaan naar z’n woning in Lichtenvoorde, mocht hij op vrije voeten komen. Erwin: ‘Ik zou weer in het toerisme of in de horeca willen gaan werken. M’n hobby’s willen oppikken. M’n kameraden zien die me zijn trouw gebleven. Ik heb uiteindelijk maar met een paar mensen problemen.’

Gerelateerd