<div class="lead">Hebben Gullit, Rijkaard en Van Basten de nachtmerrie van Silvio Berlusconi dichterbij gebracht?</div>
<div class="wpg-element paragraph">
<p>Als het waar is dat Silvio Berlusconi een ramp is geweest voor Italië, wat zegt dat dan over de Nederlanders die hem eind jaren tachtig, begin jaren negentig vooruithielpen? Misschien was de ramp zonder Ruud Gullit, Marco van Basten en Frank Rijkaard wel aan de medeoprichter van de EU voorbijgegaan. Raar idee.</p>
</p></div>
<div class="wpg-element paragraph">
<p>Toen Gullit in 1987 voor het door hemzelf als &#8216;belachelijk&#8217; geafficheerde bedrag van zeventien miljoen gulden van PSV naar AC Milan ging, was Berlusconi natuurlijk al geen kleine jongen meer. Nog niet de op drie na rijkste man van Italië, zoals twintig jaar later, maar wel iemand die van zich deed spreken als de exploitant van commerciële televisie die het opnam tegen het bolwerk van publieke zenders. Met zijn gladde haar stond Berlusconi model voor de eighties: vlot gebekt, brutaal en vol initiatief. Op een erotiserende manier rijk, een selfmade man die afrekende met de suffe jaren zeventig.</p>
<p>Nederland had Joep van den Nieuwenhuyzen, Frankrijk &#8216;bedrijvendokter&#8217; Bernard Tapie, Italië de goedlachse ondernemer die in 1986 het noodlijdende AC Milan had opgekocht en met forse kapitaalinjecties gezond had gemaakt. Gullit liep met hem weg. Vanaf 1988 deden Van Basten en Rijkaard hetzelfde. Als Berlusconi zich meldt, vertelde Van Basten, dan staat iedereen op. De voorzitter en eigenaar kon overal binnenvallen, in het trainingskamp, in de kleedkamer, waar en wanneer hij maar wilde.</p>
<p>Dat de oorsprong van Berlusconi&#8217;s kapitaal toen al omstreden was, interesseerde Onze Jongens in Milaan veel minder dan de glamour van de zakenman met zijn helikopters. Ze ontvingen miljoenensalarissen en betaalden Berlusconi&#8217;s televisiezenders terug met prachtig voetbal. Het was een mooie twee-eenheid: AC Milan de landskampioenschappen en Europese bekers, Berlusconi de reclame-inkomsten. En meer dan dat. De rushes van Gullit, het oogstrelende zwoegen van middenvelder Rijkaard, de goddelijke doelpunten van San Marco verblindden de voetbalgekke Italianen. Toen Berlusconi beloofde dat hij met Italië zou doen wat hij met AC Milan had gedaan, geloofden zij dat.</p>
<p>Berlusconi stak zijn gesoigneerde nek uit. De man wist wat ondernemen was, hoe je risico&#8217;s aanging. Met name door de inbreng van de drie Nederlanders speelde AC Milan het aanvalsvoetbal van de toekomst en brak zodoende met het typisch Italiaanse, naargeestige betonvoetbal (catenaccio). De successen van AC Milan waren een vrijwel permanente illustratie van dat het kon, als je maar durfde. Als je Berlusconi de macht gaf.</p>
<p>Niet toevallig kreeg de partij die Berlusconi in 1994 oprichtte de naam Forza Italia. Hij transponeerde het &#8216;Hup Italië&#8217; van het San Siro-stadion naar de politieke arena; voor hem een kleine stap. Net als voor vele kiezers, kennelijk, want zij maakten van Forza Italia in 1996 de grootste partij van het land en waren maar wat blij dat premier Berlusconi nu namens heel Italië de maatschappelijke Champions League ging winnen.</p>
<p>De Nederlanders waren toen al weg. Ruud &#8216;de zwarte tulp&#8217; Gullit speelde voor Chelsea, Rijkaard en Van Basten waren gestopt. Maar tijdens hun Milanese jaren waren ze altijd op afroep beschikbaar geweest om reclame te maken voor de wonderen van Berlusconi. Voor zover dat naast hun fraaie prestaties nog nodig was: het AC Milan uit hun tijd wordt gerekend tot de beste clubteams ooit.</p>
<p>De rest is geschiedenis. Italië won de Champions League niet, integendeel, het land steeg vooral in de schuldendivisie en mag nu proberen daar weer uit te komen. Zo beschouwd hebben Onze Jongens meegewerkt aan een droom die een nachtmerrie bleek te zijn.</p>
</p></div>


Gerelateerd